CCCLXVI

  A editora preguntoulle dende o outro lado do móbil:

-Tes máis?

-Sinto -musitou avergoñada- é o meu segundo relato

-E, o primeiro?

-Ese lévoo posto

CCCLXV

 —Que tras?

—Un conto

—E que vas facer con el?

—Contalo

LXIII

—Hoxe nos meus soños quedei no bar da aldea a tomar algo cos meus mortos.

—E que tal?

—Non sei que dicirche.

—E logo?

—Andabas por alí.

LXII

O raposo do Camilo desenfundou a hipótese de que a Sara tiña as mamilas coma ovos fritidos e, que era de seu, papalas.

Os outros animais da aldea ríronlle o chiste.

LXI

  —Que tes? —pregunta á defunta.

 —Un pensamento —replícalle a veciña.

 —Pois, alá con el...

 —Nada, que isto de morrer, paréceme unha forma boa de espirse.

LX

Baixo a matogueira hai unha chea de bichos. Os máis deles camiñan, voan ou reptan onde teñen aprendido.

A Matilda, sen embargo, era unha eiruga dunha pel distinta. Afeita a cicatrizar sen apósitos e a escoitar o zunido dos mosquitos. A Mati acostumaba a velos flotar ao seu redor. 

E isto corroíalle a carne e taponáballe o estigma.

 

Eu soño camiñar

a modo, no fío do tendal.

Sacar a cabeza do niño

 no que agacho os pesadelos.

E amputar os sentimentos

que me enredan dentro.

 

Recoller o lóstrego do teu sorriso

para gardalo nun pano.

Levalo no pulso comigo,

sentir o seu látego baixiño.

Botar os mocos.

Tolear, saír a rolos.

 

Eu soño escribir

contos que agarimen,

dramas que coiden,

 guións que facturen apertas,

que liquiden débedas.

 

Ao grupo do taller TeatroVida, COTSG 2023

 Eu son a folla do castiñeiro,

o berce da candea,

no predio da avoa,

no souto da aldea.

Eu son a súa dentada,

o abano da milfollas,

                            un pouco máis arriba do chan,

que espanta do ar, as ondas.

Eu son a folla do amieiro,

                            látego feble da auga

que bate verbas na gorxa,

                            mentres se afunde no lameiro.

                            Eu son meigallo,

feitizo que no ventre rebule.

Píntega, flor da carqueixa,

                            folla do loureiro,

espiña da roseira.

                            Eu son folla da maceira,

do limoeiro, do pirixel,

                            sangue verde do romeu,

riles da cerdeira,

que mexa para si mesma.

                                                                                                     Ao grupo do taller TeatroVida, COTSG 2023

LIX

 —Canto te quixen—resoploulle no oído da defunta—e que infelís me fixeches, miña naiciña...

LVIII

 —Se non tes, vai buscalo—bérralle a María— E se non... saca coño! —sentenza o cabrón.

LVII

 —Sigfrido, como che vai a paleta?

—Aquiles, e a ti o calcañar?

LVI

 —Xa teño unha idade.

—E?

—Non vou ir onde non me apeteza —di o Ramiro.

—Entón se te vexo no meu enterro é porque...

LV

—Que tes, Venancio?

—Unha casiña e un carro para que herdes cando eu morra

—E mentres tanto, pai que tes?

LIV

 Non ir, non lle sentaba ben. Ir, aínda era peor.

LIII

Entrou na corte, colleulle o teto e comezou a muxir.

—Este leite é anello —pensou para si

Arrastrou o bote pola escuma e sorbeu nel. Daquela escoitou un estrondo na cociña. A Marela ollou para el e pareceulle que falaba:

—Se me devolvedes o xato as poder seguir gozando do meu leite

Dende entón, o médico quitoulle o viño.

LII

O Luis colleu a escopeta e virou cara Antonia:

—Que tes?

—Esquencinme de algo, pero non sei?

—Anda, sae xa, que non van esperar por ti

Dicíalle, mentres el daba voltas polo cuarto. Daquela veu chegar ao Afonso:

—Xa sei

Berrou, despois de baleirar os cartuchos sobre a parella.

—De apagar todo

LI

—O Andrés non soubo que dicirlle

—E, entón?

—Colleuna do brazo, botou unha cuspidela e logo bicouna

Ao fin xa esperara dabondo e o marido non lle ía pedir contas dende o cadaleito.

L

—O home-rata perdeu o ritmo — sorriulle a Otilia.

—E logo? — preguntoulle a noutrora a súa nora.

—Xa non ten muller-vaca na que pacer.

XLIX

—Don´t worry — dille o policeman que anda a rastrexar ratas irregulares na Estación Sur.

Ao que lle respondeu ao João, que fora soldado na Guiné:

—Ata agora, non o estaba.

XLVIII

 A Ramona só coñecía unha forma de facer as cousas... a súa.

XLVII

 Segundo o Edelmiro:

—Hai  familia que sempre acompaña máis... na sepultura.

XLVI

—Quen amparará das nosas sepulturas cando teñados morrido?—preguntoulle a Sara á finada da súa avoa

XLV

 O Lolo, en ocasións, botaba algunha mentira. Eran gratis.

XLIV

 Segundo o Edelmiro:

—Hai familia que sempre acompaña... ata a porta

XLXIII

 A filla, como a nai, visitaba a familia nos enterros.

XLXII

 O tío Ricardo tiña unha perna máis curta que a outra. Cunha camiñaba, coa outra corría.

XLXI

 A Luisa tiña razón. Tanta que non a perdeu nin no seu enterro.