LXIII
LXII
O raposo do Camilo desenfundou a hipótese de que a Sara tiña as mamilas coma ovos fritidos e, que era de seu, papalas.
Os outros animais da aldea ríronlle o chiste.
LXI
—Que tes? —pregunta á defunta.
—Un pensamento —replícalle a veciña.
—Pois, alá con el...
—Nada, que isto de morrer, paréceme unha forma boa de espirse.
LX
Baixo a matogueira hai unha chea de bichos. Os máis deles camiñan, voan ou reptan onde teñen aprendido.
A Matilda, sen embargo, era unha eiruga dunha pel distinta. Afeita a cicatrizar sen apósitos e a escoitar o zunido dos mosquitos. A Mati acostumaba a velos flotar ao seu redor.
E isto corroíalle a carne e taponáballe o estigma.
Eu soño camiñar
a modo, no fío do tendal.
Sacar a cabeza do
niño
no que agacho os pesadelos.
E amputar os
sentimentos
que me enredan dentro.
Recoller o lóstrego do teu sorriso
para gardalo nun
pano.
Levalo no pulso comigo,
sentir o seu
látego baixiño.
Botar os mocos.
Tolear, saír a rolos.
Eu soño escribir
contos que
agarimen,
dramas que coiden,
guións que facturen apertas,
que liquiden
débedas.
Ao grupo do taller TeatroVida, COTSG 2023
Eu son a folla do castiñeiro,
o berce da candea,
no predio da avoa,
no souto da aldea.
Eu son a súa dentada,
o abano da
milfollas,
un pouco máis arriba
do chan,
que espanta do ar,
as ondas.
Eu son a folla do
amieiro,
látego feble da auga
que bate verbas
na gorxa,
mentres se afunde no
lameiro.
Eu son meigallo,
feitizo que no
ventre rebule.
Píntega, flor da
carqueixa,
folla do loureiro,
espiña da
roseira.
Eu son folla da maceira,
do limoeiro, do
pirixel,
sangue verde do
romeu,
riles da
cerdeira,
que mexa para si
mesma.
Ao grupo do taller TeatroVida, COTSG 2023
LVI
—Xa teño unha idade.
—E?
—Non vou ir onde non me apeteza —di o Ramiro.
—Entón se te vexo no meu enterro é porque...
LV
—Que tes, Venancio?
—Unha casiña e un carro para que herdes cando eu morra
—E mentres tanto, pai que tes?
LIII
—Este leite é anello —pensou para si
Arrastrou o bote pola escuma e sorbeu nel. Daquela escoitou un estrondo na cociña. A Marela ollou para el e pareceulle que falaba:
—Se me devolvedes o xato as poder seguir gozando do meu leite
Dende entón, o médico quitoulle o viño.
LII
O Luis colleu a escopeta e virou cara Antonia:
—Que tes?
—Esquencinme de algo, pero non sei?
—Anda, sae xa, que non van esperar por ti
Dicíalle, mentres el daba voltas polo cuarto. Daquela veu chegar ao Afonso:
—Xa sei
Berrou, despois de baleirar os cartuchos sobre a parella.
—De apagar todo
LI
—E, entón?
—Colleuna do brazo, botou unha cuspidela e logo bicouna
Ao fin xa esperara dabondo e o marido non lle ía pedir contas dende o cadaleito.
L
—O home-rata perdeu o ritmo — sorriulle a Otilia.
—E logo? — preguntoulle a noutrora a súa nora.
—Xa non ten muller-vaca na que pacer.
XLIX
Ao que lle respondeu ao João, que fora soldado na Guiné:
—Ata agora, non o estaba.
XLVI
—Quen amparará das nosas sepulturas cando teñados morrido?—preguntoulle a Sara á finada da súa avoa