Respirábamos
sobre a súa cara, un detrás do outro, mentres uliamos o alento do seu
cadáver. Agás Nela, que preferiu aproveitar os seus zapatos e
agradecerllos cun bico. Entón, no intre entre os tres dous foise a
cravar un coitelo: Deus! Que pasou! A miña perna.Como é que fixeches?
Nada, carallo! Cala e vai por algo para a ferida! E ti? Quedo con ela
A
calor facíalle baixar aínda máis a súa tensión e achegarse a cociña
prendida era un inferno, pero peor foi regresar e aguantar a mirada de
Paulo: Non tes presa, non? Xa, xa! Que tal estás? Ben, trouxeches auga?
Pois non...
Os
pasos cara atrás foron inversamente proporcionais ó desexo de
desaparecer e deixar a ámbolos dous a súa sorte. Sobre todo a Xerardo
que a cada momento ínchábame máis os collóns: Fagamos o cálculo. Vai
ben? Si, continuade. Si o que viñemos facer xa está feito, deberíamos
cobrarllo? Non. Poida, pero e o demais, os gastos que adiantamos, a
viaxe? Non sei, non quero meterme en líos. Dis ti... Viñeches matar a un
home e agora falas de que non queres meterte en líos... Vale, eu sei do
que falo. Sabes, sabes. Que carallo! Como vas? Vou, arranxade dunha
vez. Escoitade!
O
pequerrecho encurvouse ata que o comeu a cama: Un can! Vaia perda de
tempo, dóiche? Un pouco. Seica poderiamos ter algo. O que, o animal?
Será de alguén, non? Do morto! Non, se foxe del estaría o seu lado, non
pensades. Entón, de quen? É do asasino. Veña, o, é como o sabes. Podía
ser. E, para que o queres? Imos falar con el. Con quen? Con quen o
matou. Ti, estás tolo!
Antes imos coller unhas cousiñas. Que fas? E logo sóbrache? Esta rapaza! Apura, veña!
Antes imos coller unhas cousiñas. Que fas? E logo sóbrache? Esta rapaza! Apura, veña!
Viaxou a 14.ª Edición dos Relatos de Verán das Páxinas Literarias da Voz, 2013
