Sabía que dona Fina devecía por morrer, por iso, viraba a conversa:
—Eu mondo as patacas
—Non teño fame, fai pra ti
Ao fin, a vella sacaba da neveira os zancos de polo, enchoupábaos en aceite, pirixel, allo e sal e prendía o fogón. Logo dunhas voltas na cazola, a cociña desprendía recendo a nenez e, xa na mesa, ámbalas dúas mulleres mastigaban a modiño, a vida.
