Érase unha muller pequena, nun mundo pequeno. Un pouquiño máis grande que as ideas que se deseñaban no clúster da canteira do norte. A tal levaba un tempo coa teima de que había trasnos que andaban a ordenarlle os pensamentos e a refuxialos no cesto da roupa. Revolvía entre as bragas e os pantalóns, miraba baixo a almofada, entre as culleres, pero non atopaba a ninguén. Así que decidiu mercar unha pechadura e gardarse nela. Un amencer, remexendo no lixo, atopou a mamadeira da filla e non pensou. Até que viu a cor vermella e preguntouse quen a poría alí. Foi un pouco antes da media noite que se deu conta e, foi despois que buscou ao pai da nena. Pediulle que lle devolvese o lapis de labios, pero este coas fazulas abatidas, negoullo. Rabiou contra del, botando algunha verba do sumidoiro ao ar e respirando o seu propio fume. Logo, cando estaba por renderse, viu a outra nos vidros, por riba da mesa do despacho. Entón recolleu o marco, mastigouse nel e chuspiulle o segredo a Ramón, dunha labazada. O que quedou daquilo, vai ser cousa doutra historia, dunha que comeza na fonte da carótide.
Entre a Limia e Compostela haiche un buraco, grande coma un mundo
