Hai un aquí que esperta,
que desenrola un fío de ovella.
Hai unha confesión compartida,
que homicida a
seguinte liña.
Hai un espazo entre nós,
que arrepía.
No detrás do sorriso,
do mesmo camiño cara
atrás,
unha gaiola de pan de molde,
un ventre sen fillo.
Onte, no recuar do monte,
liberaches ó espírito
daquela que se enterra no mañá
e amordazada, sementa
fonchos.
E agora, non paras de mirar
o balbordo do desfeito,
na espera de que me recollan os outros
no luar do noso
leito.
Teño por costume,
mirar ó teito antes de pecha-los ollos,
concertar cos soños o negocio de seguir
mentres os meus
membros os leva o fume.
Teño por eiva, conxugar o que non pasou,
ceibar o que xa voou.
