Teño sede. Queres que volvamos. Non, pero teño sede. Quedan uns catro quilómetros ata a fonte da Romallosa, pero se volvemos cara atrás, nun quilómetro e medio atoparémolo río. Que pensas. Decide ti. Non che sei. Volvamos.
As dúas mulleres esconderon os cestos na cova do Torgo e tiraron dos nenos camiño abaixo. Non entendín, entón o Camilo devolveulles os cartos. Teño unha sensación rara. Pois, non sei por que. Eu tampouco, pero téñoa rara.
Bebe! Non lle berres o neno. Que se deixe de caralladas que vainos vir a noite. E por riba o Xan deixou as ovellas no Porto. Xa irá por elas. Que vai ir. Muller. Podes levar ti os nenos? E os cestos? Lévalo teu, eu veño polo meu logo de ir polo gando. É noite. Seino.
No Porto a luz da lúa era tremenda, sempre foi así, se non quedase tan lonxe da casa, pasearía por el tódalas noites. As ovellas parecían pompiñas de xabón nun mar calmo. A muller entrou no prado e danzou nel ata caer sobre a herba húmida co orballo da noite. De súpeto sorprendeuna un murmurio que foi elevándose ata achegarse ós seus ouvidos. Tesme que facer un favor. Que. Un pequeniño. Quen fala? Tesme que levar ata a casa da mestra. Quen. A mestra. Eu non coñezo ningunha mestra. Faime o favor. Pero eu non...
Non soubo máis. Chegara o can deles e detrás o seu home. Pero que ocorre, non tes presa? Xa estabamos preocupados. Oes? Si? Ti coñeces algunha mestra? Non sei. Detrás do xoves, ven o venres, día de feira. Foi con sono e vendeu algo do que levaba. Na volta subiu con ela, un home duns trinta anos que, a saudou moi amábel e lle cedeu o sitio. Era un home pequecho, de pelo cano e bigote ó clarkgable. Perdeu a conta de canto tempo estivo mirando cara el e logo, apoiouse no cristal ata que se durmíu.
Non baixas, berroulle o chofer e, paroulle diante da casa do León. Levas todo? Na corredoira de San Andrés víase un lume que parecía que levaba prendido toda a mañá e, no que andaban a fuxir tódolos homes e algún que outro animal. Non era o mellor camiño pero tivo curiosidade e decidiu dar volta polo Porto. As ovellas pacían tranquilas e o can achegouse a ela co mesmo boureo que a noite anterior.
Tirouse no chan, igual esperando escoitar algo, pero non foi, pechou os ollos e, tampouco. Esperou un retrinco e logo ergueuse e marchou. Parou no Rial, colleu tres leitugas, dous tomates e seguiu. E logo, hoxe non fuches coa sogra? Quedou preparando o cocido, dixo rindo, simulando non importarlle a pregunta. Quedara na cama, babexando na almofada e botando pecados contra ela. Se un raio a partira, mecagonacona.
Chegando á fonte, pensando como estaba nas súas cousas, non viu ó gato que se lle cruzou entre as pernas e, caeu batendo contra unha pedra. Non espertou ata a noite, cando o seu home apareceu chamando por ela no Porto. Que fas? Non respondeu e seguiuno.
Non ceou, subiu ó cuarto, lavouse e meteuse na cama. Antes descubrira na nádega dereita unha mazadura e no lombo algunhas rabuñadas. Aquilo déralle medo pero non dixo nada. O domingo a seguir foise confesar e tomou a comuñón. O que agradou a don Lorenzo e estrañou as veciñas.
No Campo da Rubia haivos moras para encher cestos e cestos. Ide e facemos marmelo. E alá foron os pequenos mentres ela remexía na auga do caldo. Hai que ir a corte a por patacas. E logo estas non chegan? Ben ves que non. E alá foi, de cu cara a sogra, desexando que rebentara. O can que ía con ela, deu a volta detrás dos ósos que lle botou. No entanto que ela estaba a meter as patacas no cesto, volveu a escoitar o murmurio. Quedouse quietiña esperando entender mellor e metéuselle o medo no estómago. Case mexa por ela e por fin esvaeceu.
Na súa cama, empapada en suor, abrazouse ó seu home. Este deu a volta para acariñala e entón viulle a cara. Meu amor. Espantada saltou cara atrás. Miña nena. Entón deixouse aloumiñar esperando que aquel home lle fixera entender. No canto, arrolouna coma a unha boneca.
Dúas horas despois, atopouse de novo na cociña, dándolle de cear os seus nenos e, a pesar de non entender, non preguntou, nin sequera pola mestra. Cansa, deitouse cedo, sen recoller e, novamente sen cear. Estás mala? Non, estou ben. E pechou os ollos. Ergueuse cedo, foi tornar as augas e acabou no Porto. Mirou o seu redor e falou para ela, preguntándose si estaba a se volver tola.
Non escoitou nada e deixouse caer alí mesmo, coa intención de agocharse coma nun niño. O seu home volveu a buscala e diante, a cadela lambeuna toda. Temos que falar. Ela calou. Imos ter que ir a vila, ver o médico. E sen dicir nada, seguiuno. Na consulta falouno todo el. Doutor, desaparece e logo aparécenos desmaiada no curral, no monte, na horta. Teño medo que nunha desas...
Vostede ten dores de cabeza? Nota algo no corpo. Doulle algún ataque, tremeu? A todo lle foi respondendo que non e o que non, non lle respondeu. Non sei, podémola internar e ver. Xa quedou aquela noite. Pasaron os días e non houbo nada que contar así que, o doutor mandouna para a casa.
Pero foi a peor, desaparecía a calquera hora e en calquera lugar, para aparecer no Porto ou no cuarto do matrimonio, ou en calquera outro sitio. Ela non dicía nada e el cada vez andaba máis anoxado. Ata que na noite do martes de Entroido o saír da tendabar da Odulia, arrimouse a eles un home coa pel de carneiro e, tirou dela até desaparecer ámbolos dous. Fartáronse de buscalos, que non volveu a aparecer.
No seguinte verán, achegouse a sogra o Porto para recolle-las ovellas e parou baixo a luz da lúa. Tíñasme que facer caso, non? Para outra vez, heiche pedir que morra o vello.
E o vello morreu... Dez anos despois.
Non ceou, subiu ó cuarto, lavouse e meteuse na cama. Antes descubrira na nádega dereita unha mazadura e no lombo algunhas rabuñadas. Aquilo déralle medo pero non dixo nada. O domingo a seguir foise confesar e tomou a comuñón. O que agradou a don Lorenzo e estrañou as veciñas.
No Campo da Rubia haivos moras para encher cestos e cestos. Ide e facemos marmelo. E alá foron os pequenos mentres ela remexía na auga do caldo. Hai que ir a corte a por patacas. E logo estas non chegan? Ben ves que non. E alá foi, de cu cara a sogra, desexando que rebentara. O can que ía con ela, deu a volta detrás dos ósos que lle botou. No entanto que ela estaba a meter as patacas no cesto, volveu a escoitar o murmurio. Quedouse quietiña esperando entender mellor e metéuselle o medo no estómago. Case mexa por ela e por fin esvaeceu.
Na súa cama, empapada en suor, abrazouse ó seu home. Este deu a volta para acariñala e entón viulle a cara. Meu amor. Espantada saltou cara atrás. Miña nena. Entón deixouse aloumiñar esperando que aquel home lle fixera entender. No canto, arrolouna coma a unha boneca.
Dúas horas despois, atopouse de novo na cociña, dándolle de cear os seus nenos e, a pesar de non entender, non preguntou, nin sequera pola mestra. Cansa, deitouse cedo, sen recoller e, novamente sen cear. Estás mala? Non, estou ben. E pechou os ollos. Ergueuse cedo, foi tornar as augas e acabou no Porto. Mirou o seu redor e falou para ela, preguntándose si estaba a se volver tola.
Non escoitou nada e deixouse caer alí mesmo, coa intención de agocharse coma nun niño. O seu home volveu a buscala e diante, a cadela lambeuna toda. Temos que falar. Ela calou. Imos ter que ir a vila, ver o médico. E sen dicir nada, seguiuno. Na consulta falouno todo el. Doutor, desaparece e logo aparécenos desmaiada no curral, no monte, na horta. Teño medo que nunha desas...
Vostede ten dores de cabeza? Nota algo no corpo. Doulle algún ataque, tremeu? A todo lle foi respondendo que non e o que non, non lle respondeu. Non sei, podémola internar e ver. Xa quedou aquela noite. Pasaron os días e non houbo nada que contar así que, o doutor mandouna para a casa.
Pero foi a peor, desaparecía a calquera hora e en calquera lugar, para aparecer no Porto ou no cuarto do matrimonio, ou en calquera outro sitio. Ela non dicía nada e el cada vez andaba máis anoxado. Ata que na noite do martes de Entroido o saír da tendabar da Odulia, arrimouse a eles un home coa pel de carneiro e, tirou dela até desaparecer ámbolos dous. Fartáronse de buscalos, que non volveu a aparecer.
No seguinte verán, achegouse a sogra o Porto para recolle-las ovellas e parou baixo a luz da lúa. Tíñasme que facer caso, non? Para outra vez, heiche pedir que morra o vello.
E o vello morreu... Dez anos despois.
