HISTORIAS DA MANOLA: Bonorum laborum, gloriosus est fructus

Bonorum laborum, gloriosus est fructus

-Seica o cura de Rabo de Galo non da misa se non se lle paga

-Vaia. E a como vai facer o cálculo?

-E eu que sei!

-Pois como cobre a diezmo persoal...

- Diezmo persoal?

-Si... porque nesta quenda vai ter que pescudar se algún dos trinteún* é da terra

*Por suposto que me fago eco da caída brutal do paro in Espein!!!

"FADE IN

Existe, de facto, uma comunidade subterrânea. Um povo com uma cultura diferente, que guarda da vida dos outros homens uma lembrança vaga. Um povo de gente suja e malcheirosa, de todas as idades e raças. Nâo têm credo nem religiâo. Ou antes, sim: a da Sobrevivência. Facem o quer preciso para adorar esse deus. Tudo o resto nào passa de uma névoa indistinta. Quando digo isto, assim, parece que só agem -so agimos- por necessidade. Mas nâo é verdade. E se, a princípio, roubamos o casaco imundo de um ébrio porque o frio nos está a comer o corpo vorazmente; ou mergulhamos no caixote do lixo do restaurante e retiramos de lá um pedaço de rosbife quase intacto, depois, é mais do que isso. É uma coisa que se nos pega aos hábitos. Continuamos a roubar e a foçar, mesmo com a barriga cheia. Apodera-se de nós o instinto do rato da sarjeta. Fade out"

Possidónio Cachapa (Materna doçura)

O coto

Cando Valentín manifestou que tencionaba derrubar o coto, a xente riuse. Gustáballe dar coa verdade das cousas. E dicía que poder ir á lúa, e aínda máis lonxe, quen de certo se propoña chegar alí. A xente non entendía por que dera naquela vértola. O coto era inmenso. Para máis, cheo de raiceiras e penedos. Unha tardiña, por certo, inverniza, Valentín comenzou o seu trafego. Mollouse. A auga baixaba por el a reverquer. Estaba enchoupado. Pero o trebón no o fixo recuar. Co tempo, os veciños decatáronse da comenencia e da posibilidade de derrubar o coto. E fóronse achegando con eixadas e legóns. Todos cavaban. Semellaba un formigueiro. O coto foi derrubado. Onde estivera aquela fachendosa croa, quedou unha leira achanzada. Agora entraba o sol na aldea dende que amañecía. Derretíase a xeada no inverno. E os nenos trizaban coas raiolas. Valentín era moi velliño. Tódolos días camiñaba onde estivera o coto.´´Cómpre vixialo para que non volte a erguerse``, sinalaba.

O Xosé (Neira Vilas, A muller de ferro)

Antes de deitar(me)

Antes de deitarme

Non deixo na cadeira todo o que perturba

O meu amor sen camiño

Antes de deixarme

Corpo e alma porque a alma só existe

Cando existo dentro dela

Luz e sombra porque a sombra

Pide a berros destrebarse

Nas maos dalgún amor

Non deixo na cadeira

Humilde do meu cuarto

A manchea de refugos coa que me aceda o mundo

Porque meu amor non gusta

De artificios nin disfraces

E ninguén odia tanto o simulacro

Coma a verdade desta falta de amor

Meu amor meu bo salvaxe

Como calquera outra animal

Arrebólase á paixón

No seu estado máis puro

Aínda que ás veces pra compracerme

Eu me poña un río unhas medias

Da cor do entresoño

Unha gasa flor de cicuta

Abrollándome entre as pernas

O Xoán (Abeleira) e eu

O Dieste

-A unidade emotiva consíguese no conto pola ousesión do que ten de sobrevivir

-O remate ha de te-la virtú de faguer simultáneas no esprito as imaxes que foron sucesivas

-A presenza do remate debe estar atafegada, pero latexando con forte resonancia en tódolos currunchos do relato

-O remate é unha imaxe que fai estoupalo conto nas verbas derradeiras, despois de inzalo poderosamente

-O conto é unha pelica na que se sinte o pulso dunha imaxe contida

-O conto é o remuiño que fan arredor dunha lámpada moitas bolboretas, todas mergulladas na mesma luz

A Nena:

-Vai indo, non si?

NÓS

"Eu caracterizaría aos homes (e mulleres) do meu tempo, preocupados polas cousas do esprito, decindo que eramos -e somos- os auténticos vencidos da vida. (...) Insatisfeitos, non conformistas, decote rebeldes. Vencidos da vida por inadaptados.

O probrema dos inadaptados é un dos grandes probremas das decadenzas (...). E son os malcontentos, os difíceis de gusto, os despreciativos, os disgustados de todo, os que andan á precura das cousas lonxanas, estranas e requintadas, os anormais por supernormais.

Primeiramente, deprendimos dos nosos mestres a odiar o noso tempo. Os inadaptados, son por definición, os insatisfeitos do mundo sensíbele, os nemigos da realidade cotiá, os que procuran fuxir do meio que os arrodea. Deiquí a concencia da arte como evasión.

Mais, enténdase ben: nós non desbotamos o meio natural, non condanabamos a natureza. O nemigo estaba noutro lado: non fuxiamos do meio natural, senón do meio social que nos arrodeaba."

Vicente Risco (Nós, os inadaptados)

ANIQUIL-ARTE

Amei-te tanto esta tarde,

cando non estavas,

e estava o ceu como un atlas de ausencia

esvarando nas horas!

Que extraño é todo isto, este amor que se agolpa

e verte a sua fúria por acima de unha

sen piedade!

Non sei porque estes días en que te amo tanto

e tan fundo e tan duro e tan tristeiro,

días en que quixera aniquilar-te

de tanto amor como me tinxe o corpo

E me lastima os dentes.

Esta tarde amei-te como invasión de escumas

en sartegos tenrísimos.

Non sei que extrañas aves aniñaron en min

para que asi te ame,

non sei que tortas roitas ou mans confabuladas

me trouxeron a ti,

Non sei por que camiños navegou o meu sangue

para chegar a ti.

Non sei se faro ou torre ou terra prometida

foron marcando o norte dos meus sucos.

Só sei que aqui me tés, a ti ofrecida,

sen culpa deste amor que caiu sobre min

non sei como pedra ou lóstrego ou fervenza.

Esta tarde amei-te como nunca,

pero ti non estavas.

Pilar Pallarés (Sétima soedade)

AI, MEU

San Antonio bendito,

dádeme a alguén,
anque me mate,
anque me esfole.

Meu santo, San Antonio,
daime unha persoa,
anque o tamaño teña
dun gran de millo.

Daima, meu santo,
anque os pes teña coxos,
mancos os brazos.

Unha muller sin ninguén…
santo bendito!,
é corpiño sin alma,
festa sin trigo.

Pau viradoiro
que onda queira que vaia
troncho que troncho.

Mais en tendo a alguén,
Virxe do Carme!,
non hai mundo que chegue para un folgarse.
Que, zambo ou trenco,
sempre é bo ter a alguén
para un remedio.

Eu sei dunha que cobisa
causa mirala,
lanzaliña do corpo,
roxa e encarnada,
carniñas de manteiga,
e palabras tan doces
cal mentireiras.

Por isto peno de día,
de noite peno,
pensando nos seus ollos
color de ceo;
mais, xa doito,
de amoriños entende,
de casar pouco.

Facé meu San Antonio
que onda min veña,
para casar conmigo,
nena solteira
que levo en dote
unha culler de ferro,
catro de boxe,
un irmanciño novo
que xa ten dentes,
unha vaquiña vella
que non dá leite…

Ai, meu santiño!,
facé que tal suceda
cal volo pido.

San Antonio bendito,
dádeme a alguén,
anque me mate,
anque me esfole.

Que, zambo ou trenco,
sempre é bo ter a alguén
para un remedio.
A Rosa lía

Bonorum laborum, gloriosus est fructus

NÓS

Eu sei dunha que cobiza...

ANIQUIL-ARTE

PEITOS DESENCHUFADOS

A PROCURA

Life is

Fibromialxias

AMOR EI

AMADA

DE DIFUNTOS

CON PÓLVORA

PSICOGRAFIA

E FACHENDOSOS

DO BREOGÁN

Nela, a nena

FACHENDAS

LONGA NOITE DE PEDRA

O Manuel Antonio:

SEM

U-LINDO