É o puntiño que camiñaba sen medo pola ponte da estrada a Madrid, mentres o papá mesturaba o cemento coa area. O paraugas baixo o sol cando prendían -no verán-, os primeiros lumes. É o café dos domingos, con azucre e galletas en cunquiñas douradas -na casiña da Carballeira, a segunda o final da costa, a que ulía a viño e a troitas-. O abrigo, a chaqueta, a saia, as medias.. da misa. O pano na cabeza, baixo o feixe da herba. Os zapatos do avó, a súa garabata, no armario...
O negro é a cociña de ferro, o braseiro ardendo baixo a mesa, o fume dos chourizos e os chourizos de cebola. O forno na festa de sanpedro, a pota chea de buratos para asar as castañas... Negras son as paredes das colmeas e as pencas do mármore do nicho. O cordeiro que fai rir ós nenos e a vaca dos cornos grandes. A galiña vella e o canpalleiro do Eladio.
Negra é a unlla do polgar do Antón, o canón da súa escopeta. A pel do xabaril -e dos seus cachorros-, diante das luces do coche. Negra é a lama e os cordóns dos zapatos do colexio... O bañador da mamá.
O tío Ramón -que veu de Caracas-, dille polo sanroque ó tío Pedro -diante do prato do polbo, o viño e a Pitusa...-, que somos tristes porque nos falta cor...
O que non sabe o tío Ramón é
que o negro chuspe tódalas cores do mundo...
que o negro chuspe tódalas cores do mundo...
