Non podo desprenderme dos zapatos
que acompañan as verbas,
dos meus relatos.
Dese runrún que matiza o que sinto
-de verdade, aínda que queira-,
cando escribo.
Déixame que che explique que preciso
-a poder ser mercar-, sonoridades
-mellor que roubar-,
que devolvan a calma que, nin de nena,
tiven na miña alma.
