Non sei qué significa a babor ou a estribor. Tampouco me atopo a (man) dereita, así que qué máis da. Van para trinta e dous anos que non aparecía pola aldea e, agora que a Carmela morreu, ven ao seu enterro. Non sei nin cómo, nin por quén se enterou.
E alí está, tomando un chupiño no bar que lle mercou o Marcos á Remedios. Rindo cos catro vellos que aínda non afogaron de todo o seu fígado. Non me apetece falarlle, pero teño unha curiosidade enorme.
-Ola!-berrou
Acenei a cabeza: -Vaia, viume.
-Ven tomar un viño
-É tarde, hai que ir cear
-Veña, non me digas que a parenta...
Non che digo nada. En todo caso, mandábate a merda, filloputa.
-Veña ó.
Saíndo do Lardasmeigas. Achegándose cara a mín. Colléndome do pescozo.
-Sóltame, xa vou.
-Veña, non te enfades. Un par de viños e a durmir.
Tres horas máis tarde, a Sole miroume cun par de coitelos en cada un dos seus ollos castaños.
-De onde ves?
-Bueno ó...
De beber co cabrón de Camilo.
-Sinto rapaz
-Déixao
-De verdade, eu non quería
-Cómo te enteraches?
-Polo seu fillo
-Si ó!
A Carmela era a muller máis graciosa de todo Rabo de Galo. Habíaas ben máis fermosas, pero con ningunha delas te rías tanto. Era a irmá maior do Gonzalo e facelo rabexar era pouco. Competía co Camilo a hora de botar picadas. Nun par de ocasións houberon de facela boa cas súas bromas. Como aquela vez que ao Camilo lle deu por roubarlle a saia e colgala do campanario, como se dunha bandeira se tratase. Cando foi a retirala, a Carmela esvarou e estivo sen poder sentarse sen un coxín debaixo case quince días. Cando lle clarexou o cú, tempo lle dera a pensar nalgo. E pensouno moi ben. Un luns, ao mencer, duas horas antes de ir a escola, abriulle as ovellas, e xa imaxinades ao Camilo indo por elas. Esgotadiño, sen almorzar, e o mestre que non o creu cando lle explicou porque tiña pinta de botarse unha boa festa a noite anterior. Castigouno dous meses sen deporte. Isto era, mates en vez de fútbol.
-A ti gustábache moito
-Un pouco, pero non foi para min
Ai, meu amor, por non ter, nin te perdín.
-Pero que dis de que te avisou o fillo?
-Si, fai uns anos púxose mala a miña nai
-Seino
-E o Nando e eu non nos levamos
Levaban sen falarse uns trece anos polo menos.
-Non sei cómo, pero a Carmela enterouse de onde estaba, escribiume e contoume
-Vaia
-Así que eu xiráballe uns cartiños que ela xestionaba coa asistenta do concello. Entre as dúas se apañaban...
-E, viches ao teu irmán?
-Xa che dixen, non nos falamos
-E a túa nai?
-Non coñece. Funa ver a residencia, pero como se non fora
Cando eu tiña uns quince anos, a Carmela xa era unha moza de carreira (no bo sentido, non pensedes). Levábanos no seu coche a discoteca. Traernos xa era outra cousa. A Carmela quedaba coas súas amigas, e se engachaba con algún, entón a noite se facía mañá.
Nunha desas noites, a Carmela despedíase da Lorena cando me viu esperando un taxi co Ramón. Decidiu recollernos aos dous. O Ramón tiña unha chea que lle duraría catro días, máis a prórroga que lle botou o seu pai ao chegar a casa.
-O da Carmela foi moi duro
Era unha desas noites quentes de agosto. A pesar de que en Ourense, despois dos corenta graos no día, nas noites refresca. Por iso non era raro ver o lume case na estrada, e aos animais fuxindo del. Que non fose extrano, non impediu que nos asustaramos cando un xabarín se nos cruzou por diante. A Carmela deu un bo volantazo, e freou no medio. Estivo como catro minutos conxelada, e eu mirando cara ela.
-O Manoel está desfeito
-Vino a el e ao seu fillo no funeral
Entón sen pensalo, achegueime, envolvina cos meus brazos de homeamediofacer e, comencei a bicala. Saimos do coche, camiñamos cara Cabeza de Vaca un anaco. Ela púxose a chorar e voltamos.
-Lembras o verán en que morreu o pai do Xaquín?
-Si
-Eu andaba a facelas beiras a Carmela
-Eu cría que ela era quen chas facía a ti
-Jaja
Cando me deixou na casa, despediume cun estúpido bico na meixela.
-Pero o Manoel meteuse por medio, e, gañou
-As cousas son así
-Non
-E logo?
-Tiña que ser para min ou...
-Ou?
-Para ti
Que me queres dicir? Soubeches algo que eu non?
-Ben se che notaba que bebías os ventos por ela
-E ti?
-Eu, eu perdina
-Marchei de mariñeiro. Quería facer cartos.
-Fixéchelos, non?
-Si, uns poucos. Os mesmos que se non me fora.
Dende aquela noite non me falou máis. Fuxía de min como se fose o demo.
-Despóis de varios anos embarcado, perdín o norte
-Non sería para tanto
-Quédame unha merda de pensión
-Estás enfermo?
-Teño o vicho
-Non entendo
-O u-vi-a-che, rapaz, e... non foi por acostarme con ninguén
-Sinto, pero véseche ben
-Pensei morrer... pero o peor foi a decisión de non voltar
-De verdade que...
-Casei co vicho en vez de coa Carmela
E eu, co tempo, coa Sole, cos dous nosos fillos e cun neto. Pero non esquezo a noite en que, sóubeno despois, a Carmela rifara co Camilo porque este lle dixera que se ía de mariñeiro: -Vaime tocar o único tolo de Rabo de Galo. Pero se non viches o mar unha vez sequera. Cando voltaba para casa viunos e mandounos subir ao oitocentoscincuenta do seu pai.
O resto xa o contei. Salvo unha cousa: -Eu viríaos. Viríaos bicarse, cando o Camilo collía o Anpián cara o Gran Sol.
