As dúas mociñas, Ann e Cristine, deixáronse de falar. Cristine, perdera ao seu amor e Ann, a súa mellor amiga. Co paso dos anos, ámbalas dúas espaciábanse máis e máis a súa traxedia, unha autoestrada crecía entre elas. Despois diso, Marcus, escolleu a Ann, no fondo seguía horriblemente namorado.
No seguinte verán, escaparon a praia, e xogaron as súas partidas. Eu mirábaos. Creo que nunca a vin rir tanto, había algo entre eles, pero para desgraza de Marcus, a dirección que ía no seu sentido, tiña un destino difírente ao seu desexo.
-É, bo rapaz, pensei.
Ollando o cu da miña irmá, vermello polos beliscos do adolescente.
-Demasiado bo.
En chegando o outono, atopeino saíndo da panadería dos seus pais, compartimos sorrisos e paramos a falar. Convidoume entón a ver o soto da casa. Un local estreito e escuro ao que se baixaba por unhas escaleiras, tamén estreitas e escuras.
-Aínda non me dixeron o nome, pero está a quedar bonito.
Ollei ao meu redor e volvinme cara o seu nariz. Só me parecía unha cova húmida. A pesares, asentín.
-Vai estar moi ben.
O curioso é que nunca coincidín con el e os seus alí. Poderiamos ter botado un brinde co licor café que tanto nos gustaba, ou chocado no lume das cacharelas da noite de sanxoán. E entón, rendido, deixouse caer nos peitos daquela outra muller. De tódalas rapazas, a que menos daba con el, encallou no seu cantil. E as casualidades, ou non, deron cunha desas neneces que debían que segundo Ann, precisaba de desculpas. Isto é a pouca seguridade, foi estendéndoa unha meseta entre o Marcus e a miña irmá.
-Soubéchelo?, pregunteille
Non tiña nin idea, e segue sen coñecer...
-Precipitouse antes de que o cancro o rompese, escoitei.
No seguinte verán, escaparon a praia, e xogaron as súas partidas. Eu mirábaos. Creo que nunca a vin rir tanto, había algo entre eles, pero para desgraza de Marcus, a dirección que ía no seu sentido, tiña un destino difírente ao seu desexo.
-É, bo rapaz, pensei.
Ollando o cu da miña irmá, vermello polos beliscos do adolescente.
-Demasiado bo.
En chegando o outono, atopeino saíndo da panadería dos seus pais, compartimos sorrisos e paramos a falar. Convidoume entón a ver o soto da casa. Un local estreito e escuro ao que se baixaba por unhas escaleiras, tamén estreitas e escuras.
-Aínda non me dixeron o nome, pero está a quedar bonito.
Ollei ao meu redor e volvinme cara o seu nariz. Só me parecía unha cova húmida. A pesares, asentín.
-Vai estar moi ben.
O curioso é que nunca coincidín con el e os seus alí. Poderiamos ter botado un brinde co licor café que tanto nos gustaba, ou chocado no lume das cacharelas da noite de sanxoán. E entón, rendido, deixouse caer nos peitos daquela outra muller. De tódalas rapazas, a que menos daba con el, encallou no seu cantil. E as casualidades, ou non, deron cunha desas neneces que debían que segundo Ann, precisaba de desculpas. Isto é a pouca seguridade, foi estendéndoa unha meseta entre o Marcus e a miña irmá.
-Soubéchelo?, pregunteille
Non tiña nin idea, e segue sen coñecer...
-Precipitouse antes de que o cancro o rompese, escoitei.
Boas tardes, pequena Montevideo
