A Marcia non tardou en
prometerse. Mais o de Baradás preferiu fuxir do calendario da terra propia e
non tardou en remexerse na mariña do Caribe. Como aquela muller non soubo de
acomodarse a cama baleira, decidiu ir tras el, co compromiso de mandar
noticias.
As novas chegaron logo de dous
invernos, pero non por ela. Pola escrita administrativa do estado de Cuba. Unha
carta así non era normal, iso era sabido. Foi, con moita expectativa, traducida
a fala un mes despois. Cando a Teresa
foi quen de ter aprendido tódalas letras e de seren capaz de xuntalas e
devolverllas a súa irmá. Total para dicir que o Miguel morrera.
Pola súa banda, as liñas tortas para
Marcia, comezaran xa no océano antes de chegar as Tunas, onde se fixo manejadora
dunha das familias da Chaparra.
-Que sabes?
-Ai, fermosa, eu xuraría que xa chegou enfermo -o cociñeiro do navío
Coa idea da viuvez na cabeza, comezou a vida na illa. Coseu calcetíns,
pisou papas mesturadas coas fabas negras e repetiuse unha e outra vez, que ía regresar
pola memoria do seu pai.
-Que tes?
-Pouca cousa
Na mañá dun mes de agosto, cando estaba paseando a nena Rocío, viu sen
embargo, algo que á vez que lle chamou a atención, sorriulle.
-Ola, mociña
A muller atravesóuselle un cravo na gorxa.
-Meu nome é Miguel, e o teu meniña?
-Marcia
-Eu coñecía, unha...
-Meu...
Esa mesma tarde recolleu as súas cousas e cambiou o seu cuarto polo
lombo daquel seu home.
Boas noites, Habana
