A irmá da Hortensia, faltou da aldea dende que o pai do
Pedro apareceu morto na Poza das Ras. Algúns pensaban se se mataría e que logo,
alguén a enterrara nalgún dos nichos do Carballo. Apostaban máis pola sepultura do seu tío-avó
Ricardo, que pola da avoa. Ao fin, nai e filla non se levaban dende que a
última quedara empreñada. Outros, sen embargo, estaban seguros de que marchara
a Uruguai, e que alí se arrimara a un deses negros. Mofábanse pensando en que
alguén petase na porta dos Boteiros, unha mociña acibeche ou un medio-irmán
café-con-leite do Pedriño.
A nai da Hortensia, tamén Hortensia, tampouco se falaba coa
outra filla. Non se entendían, máis polo medo de ladrarlle na orella ao xenro,
que o Xacobe non tiña paciencia e non tardaba e saca-lo cinto e rebentarche o
lombo diante de quen fose.
O que era sabido era que a Camila e a Hortensia, rifaban
como tódalas irmás, que incluso pelexaron por algún mozo, pero nada que non se
puidese perdoar. Da carraxe que houbese entre nai e fillas, nada sacou en limpo
o pequeno. Comía e durmía na casa da avoa, e de vez pasaba pola da tía a facer
mandados. A tía Hortensia, tiña o costume de encargarlle ao neno levar os
pedidos unha vez lles pasaba o ferro. As veces, lles arrincaba algún doce do
forno, outras, unha moeda agochada na faldriqueira.
No que tardou en erguerse do chan, deulle voltas aos miolos.
Seguía mollado, e non tiña moi claro se mexara por riba del. Respirou como
puido, arrefriando aínda máis os seus órganos brandos e elevou os seus pés cara
o camiño de San Vicente. Arrodeaba máis, pero non quería atoparse a ninguén.
Para cando chegou, estábano esperando na porta, rumiando non sei que coa
veciña. A avoa non tardou en bendicilo cunha labazada, e quedou sen cea por
aparecer a aquelas horas e daquela guisa.
Foi dereitiño a cama, non esperou para poñelo pixama. E
cando a Hortensia se deitou, o neno xa tiña rezado. Pola mañá, non precisaron de
espertalo, nin se lle lembrou que cambiase os calzóns. Quentou o leite, comeu
as sopas, recolleu os lapis e cargou coa maleta ate o colexio. Pasou as clases
tranquilo, non se meteu co Demetrio, nin lle pediu un pito ao seu curmán. Recibiu
un premio da mestra por facer ben as contas e saíu da aula sen facer ruído.
Na altura da porta da cantina, ouviu de novo segunda voz,
entón entre o tremer e a curiosidade avanzou, suáballe o corpo. Mais retivo o
alento e preguntou se podía ir ao retrete:
-Que, non hai baño na escola?
Logo de mirarse a petrina, saíu de novo e mercou un deses
sobres sorpresa cos soldadiños de
plástico. Abriuno alí mesmo e dirixiu a cabeza cara a porta. Notábase no vestir
que a chaqueta non lle ía ben e que tiña gusto polos sombreiros:
-Ti es o sobriño do carabineiro, non si?, elevando a voz
-Deixa o neno ho!
-Só preguntei. E que...? Valéronche os zapatos novos?