Entre medias, a moi puta deixoulle os zapatos do pai
fenecido, no cuarto do neno. Por suposto, non llo explicou, sen embargo a
grandeza do conto é que o Pedro cheirounos, e, foi quen de maxinar con eles
postos a aquel home fraco e de voz pequena.
Dos valentes se di, que o son porque coñecendo o medo,
enrédanse nel, pero isto non tiña que
ver. Ulir o almorzo acedo e pensar en darlle un bocado era a proeza de cada
día, poñer uns zapatos vellos dun morto, que lle lembraban a el mesmo, moito
tempo adiante, non.
A Hortensia sacou do cartón dunha caixa da froita, un par de
soletas, que forrou coa lá da manga dun xersei, así é que o futuro chegou máis
cedo. O seu home, o Xacobe, que tiña o
posto de carabineiro na Celanova, ría
mentres o mociño facía probas no alto dunha cadeira na cociña.
-Caen?
-Non sei
-Como que non sabes! Cáenche ou non?
O neno ollaba cara ela, coma un gatiño que espera sen saber se lle van caer ou non, uns anacos
de algo con que temperar a fame:
-Creo que non
-Cres!!
-Non sei...
-Anda baixa e camiña un pouco
O da esquerda apertaba, pero o da dereita parecía acaer ben.
-Que tal?
O neno mirou cara baixo.
-Vale, damos
-Están ben
-A ver, serven ou non serven?
-Este
-E o outro non? Pero, se van igual…
A mirada do neno cristalizou nun si-e-non?
-Trae!
O carabineiro, berrou dende o outro cuarto:
-Mándamo, que lle arranxo eu os pés…
O Pedro amolouse.
-Mándamo, que llelos igualo…
Sentiuse o riso da Hortensia por riba da súa caluga o tempo
en que o neno voou á rúa. Tan ás présas se foi, que só lle deu tempo a coller
un dos zapatos. Del, que os novos estaban aínda da man da muller.
Perdeuse en dirección ao río, até que deixou de ouvir que
chamaban por el. Na ribeira non o pensou e tirouse. Fíxose noite. Mollado e descalzo,
comezou a camiñar cara a casa, no que se topou de novo coa voz do carabineiro.
Co frío que tiña e canso como estaba, non tiña gañas de volver correr, así que
se agochou na leira da Carme, tralos castiñeiros do Souto.
O home da Hortensia, ía acompañado por, polo menos dous
máis. Ían a modo, turran dun deles:
-Imos ao torreiro? imos bailar, non queres?, o Xacobe
-Quere, non si? Alí van estar Lola e Fina, ou... a que che
gusta é a Hortensia?
-Oes, deixa a miña muller en paz?
-Tranquilo, ho! Igual eu estou falando doutra Hortensia..
-Non sigas por aí, que vas levar…
-Veña ho!
-Queres unhas hostias?
-Que non ho!
Os homes calaron. Pero escoitábase, como ía dun lado a
outro, varrendo nas follas, tronzando pólas e arrastrándose.
-Aquí está ben
-Valerá
E sen esperalo, ouviuse coma se escachase unha noz xigante. Logo,
ninguén se moveu até que o carabineiro volveu falar.
-Que fas?
-Gústame a súa chaqueta
-Poderías telo dito antes
-É cousa miña…
-E agora que?
-Non sei, non andabas a buscar uns zapatos para o neno da
Camila
-Veña, imos!, anoxado
