Os crocantes do almorzo, espertan as pedras de acibeche dos ollos da nena que, seguen ao ataúde da proxenitora, ou as do seu pai, desafiando a desilusión pola falta de ambición da adolescente. Nun momento tan de quentarse coma este, pensa na páxina que quedou atrás, nas ringleiras debuxadas nas capas dos seus cadernos e nos pasos dados ao revés nos recreos.
Teno todo, respostas a cada un dos outputs e inputs balorecidos nos regatos secos das ánimas da comunidade. Na que acrecemos, botadas pra diante ou, na sombra dos valos do desfeito ou do deconstruído. Cadansúa buscando o seu marco.
A Terra casa coa urbe, co paxaro de ferro e coas praias e camiños atestadas de viaxeiros apurados, sen chegar ainda, por teren volto. A casa de baño, fundida primeiro na auga bicarbonada, logo na doce e lixosa do Barbantiño, ou daquel outro no que podías escoller o de mexar a caron das outras peles, retortas sobre si coma un tronco de vide.
Cóidate de min, que non suspiro, ando, pola contra a esbirrar. Aquí, no alto do andamio deste penedo, baixo as polas asubiantes do castiñeiro. A colleitar aos que, nestes tempos e nos de atonte, quedaron enterrados no chapapote co que desbrozaron aqueles camiños, para rebautizalos en rúas que nin coñezo, nin hei recoñecer.
A Terra casa coa urbe, co paxaro de ferro e coas praias e camiños atestadas de viaxeiros apurados, sen chegar ainda, por teren volto. A casa de baño, fundida primeiro na auga bicarbonada, logo na doce e lixosa do Barbantiño, ou daquel outro no que podías escoller o de mexar a caron das outras peles, retortas sobre si coma un tronco de vide.
Cóidate de min, que non suspiro, ando, pola contra a esbirrar. Aquí, no alto do andamio deste penedo, baixo as polas asubiantes do castiñeiro. A colleitar aos que, nestes tempos e nos de atonte, quedaron enterrados no chapapote co que desbrozaron aqueles camiños, para rebautizalos en rúas que nin coñezo, nin hei recoñecer.
Boas tardes, Carballo
