Collidas con fíos, se perden tódalas verbas que teño que dicir, naquelas no guaraní da boca do rapaz que aínda, amamantado polas ofertas dun mundo extremo, que non ten dificultades para cruzar a fronteira do acomodo da sociedade na que eu convivo.
Tres quilates de ouro saudí palidecen entre os dedos, mentres os ollos dos adultos reflicten no espello da pouca auga que aínda sobrevive na braña. Se esperas un segundo, botareime a pensar nun relato que se decante polo misterioso sorriso do suicida desprendido de si mesmo no acantilado do edificio número sete da rúa Real, a que atravesa as pozas do antigo pazo da Carballeira, no alto da cidade.
Hoxe teño sono, pero mañá, logo da sesta, hei volver, cun lápis de cor para retratar o encono que me afoga no xirar da peonza.
