As cousas que non se entenden, non existen. Así decidiu Vanesa encararse a súa compañeira mentres saía da casa da Obdulia. As respostas ás labazadas do seu sogro foran levadeiras, pero dende que o Lois falecera, todo ía a peor. Non tiña senso explicar que a soidade cambiara de lugar e que as angueiras pouco se parecían ao que se desprendera ao longo das súas vidas. Cando os anos comezan, parte da xente faise promesas, Vanesa, sen embargo, prefería facelas no mes de outubro, coma se na estación dourada houbese oportunidades que non poderían xurdir no inverno de xaneiro. Incluso finar nesta estación convertíase en algo elegante, cos cemiterios cheíños das flores de fieis defuntos.
Logo do accidente nas datas de Nadal, a nai colleulle noxo ao pensamento de ter un novo fillo e coa mesma, tamén ao sexo casual co Lois pai; así que nun día de maio, el marchou e deixouna sentada diante da televisión vendo anuncios de refrescos. Obdulia apareceu como se tal cousa, dende atrás, lle berrou non sei que da lavadora, e nesa mesma noite, as dúas mulleres, apertáronse tanto que algún habíao de confundir co que non era. Aínda así, a vella de Rubiás, quedouse alí prantada e deixáronse querer máis veces das que quererían.
Co tempo o avó enfermou e lles deu, ademais dos apelidos ao neno defunto nun nicho afumado e húmido, catro anos de miradas escuras e silencios máis insoportábeis aínda. Elas poderían terse preguntado por que non se ía, pero na súa vez, lavábanlle o cu, afeitábanlle os ombreiros e desculpábanse por cadansúa vez que se queimaba algunha pataca no fondo da pota.
Dunha ocasión Vanesa, despois de lavarlle a suor na fronte, miroulle aos ollos e bicoulle-las pálpebras. Entón o home chuspiu no chan e espetoulle: -Filla de puta! Ao que ela contestou: -Baballón!, cravándolle unha culler entre as unllas do polgar e o furabolos.
Logo do accidente nas datas de Nadal, a nai colleulle noxo ao pensamento de ter un novo fillo e coa mesma, tamén ao sexo casual co Lois pai; así que nun día de maio, el marchou e deixouna sentada diante da televisión vendo anuncios de refrescos. Obdulia apareceu como se tal cousa, dende atrás, lle berrou non sei que da lavadora, e nesa mesma noite, as dúas mulleres, apertáronse tanto que algún habíao de confundir co que non era. Aínda así, a vella de Rubiás, quedouse alí prantada e deixáronse querer máis veces das que quererían.
Co tempo o avó enfermou e lles deu, ademais dos apelidos ao neno defunto nun nicho afumado e húmido, catro anos de miradas escuras e silencios máis insoportábeis aínda. Elas poderían terse preguntado por que non se ía, pero na súa vez, lavábanlle o cu, afeitábanlle os ombreiros e desculpábanse por cadansúa vez que se queimaba algunha pataca no fondo da pota.
Dunha ocasión Vanesa, despois de lavarlle a suor na fronte, miroulle aos ollos e bicoulle-las pálpebras. Entón o home chuspiu no chan e espetoulle: -Filla de puta! Ao que ela contestou: -Baballón!, cravándolle unha culler entre as unllas do polgar e o furabolos.
Boas noites, Aarhus
