e pelo negro, gardados no peto das mans. A edición no que o veludo transfórmase nunha válvula de bolboreta que se rompe no soño dunha mitral escachada en millóns de globos, emplasmados en xermes calidoscópicos.
Nunca dixo que te botara de menos, non recoñeceu que ao longo do tempo che roubara o espazo que nunca tiveches na casa do pai, nin tan sequera: no entroido, que ao fin era a túa festa e non a do nugallán co que se casara e, no san-pedro, que nunca cho deixaron celebrar por coincidiren coa patroa da casa da avoa, e agora, dita la gracia, por se-lo seu aniversario.
Cando se escolle e, si no faceren a acotío, se ofende ao entrampa-las cuestións, tamén se entende que co tempo as cousas non vaian de camiño de volta ao encontro. Cando un lle regala as chaves a alguén de fóra sen contar con quen pensou que formaban parte de seu, o que fai é roubar. Pola contra, cando se espanta a quen estivo aí, re-dibuxando acusacións non pouco miúdas, entón asasina.
Para expulsármonos daqueles espazos comúns que aínda envolveitos de bile agridoce, son lugares ao fin nosos. Para toma-los e conta-la historia como a contan os que vencen, sen reparar que os ofendidos teñen memoria e que nela está o responso que nos acompañará toda a vida. Alí, nas sombras do que non se discute.
Longa vida aos contos de princesas reinventadas, que van indo até fabrica-las ferramentas coas que acoitela-los versos dos que se apartaron do camiño e que por fin co tempo, no agora, alguén pretende que os caídos llelos enchamos de pétalos de hortensias.
Corrixo entón: que cadaquén constrúa o seu pazo, e que deixe a carón a quen un día se lle espetou un: esta non é a túa casa.
Nunca dixo que te botara de menos, non recoñeceu que ao longo do tempo che roubara o espazo que nunca tiveches na casa do pai, nin tan sequera: no entroido, que ao fin era a túa festa e non a do nugallán co que se casara e, no san-pedro, que nunca cho deixaron celebrar por coincidiren coa patroa da casa da avoa, e agora, dita la gracia, por se-lo seu aniversario.
Cando se escolle e, si no faceren a acotío, se ofende ao entrampa-las cuestións, tamén se entende que co tempo as cousas non vaian de camiño de volta ao encontro. Cando un lle regala as chaves a alguén de fóra sen contar con quen pensou que formaban parte de seu, o que fai é roubar. Pola contra, cando se espanta a quen estivo aí, re-dibuxando acusacións non pouco miúdas, entón asasina.
Para expulsármonos daqueles espazos comúns que aínda envolveitos de bile agridoce, son lugares ao fin nosos. Para toma-los e conta-la historia como a contan os que vencen, sen reparar que os ofendidos teñen memoria e que nela está o responso que nos acompañará toda a vida. Alí, nas sombras do que non se discute.
Longa vida aos contos de princesas reinventadas, que van indo até fabrica-las ferramentas coas que acoitela-los versos dos que se apartaron do camiño e que por fin co tempo, no agora, alguén pretende que os caídos llelos enchamos de pétalos de hortensias.
Corrixo entón: que cadaquén constrúa o seu pazo, e que deixe a carón a quen un día se lle espetou un: esta non é a túa casa.
