Pardao

Existen retrancas nas rúas que lixas coa presenza dos teus pantalóns mexados e as túas barbas enxoitas en viño e fariñas de alprazolam. Desas, nas que babexan as cancións de nenos escollidos e, nas que as nenas, respiran por non seren menos desgraciadas na vida do que lle tocou a cadaquén.

E detrás delas, empurran cóxegas e esbirros trouxados nas aras dos encoros das ánimas, que se arrastran no cotiá das luminarias dos que nos din, de vez, o que temos que facer, para non rematar mastigando o chapapote que envolve os espíritos das asociacións de veciños.

E no aquel de non pensar, Pardao camiña a carón do pretor que, lle vai dar a lamber do cu dos pratos que, fregan as relixiosas tralos panos sagrados nos que agochan as súas identidades, outrora femininas. Se o Pardao servise para algo, nin sería para contarche un conto, nin para acariñarte a libido, que non están nin estiveron, a súa lingua nin o demais, para eses mesteres. 

Disque as esmolas do mozo son pequechas, que as arrinca con soberbias e as chuspe diante do cruceiro, aos pes do Cristo no que apareceu morto o de Dios, despois dunha liorta, ou esmorga non están seguros, cun dos de Silvela, que aínda anda preso. Non por isto, senon pola desfeita que lles fixo no taller aos da Ramallosa, por nada, por levaren catrocentos miserentos euros. Falan tamén, que o Pardao ten a súa nai feita unha merda por teren que turrar do fillo, que os pañocos rifan con ela por recollelo, que lle espetan, cantas veces poden, que hai que cumprir co afastamento, que aínda van acaba-los dous na cadea.

E din que cando o Pardao entra no concello, bérralle á filladeputa que ten diante que por que lle dan, o que é de seu, aos ciganos e aos mouros. E que logo, xa na Carballeira, bótalle un brinde ao Eleuterio: -E éche que a vida é un sopro de ar luxado en cáliz de papel aluminio...

Boas tardes, Viseu