O Moucho senta diante da casa da Adela. Gosta de engancharse nun acordeón que alguén gardara no palleiro do Vítor e que el roubou para si. A nai da nena veo dende a ventá da cociña e non di nada.
Cóidanse os irmáns de falarse mal en público, non vaia ser que teñan que dicir os veciños. Mais berregan no curral e danse de hostias a medida que avanza o día. De mañá van aguantando, até que no xantar chóspense un o outro todo aquelo que xa fixeron dende que ambos se encontraron no berce da Eladia.
Hoxe, coma sempre, o Antón mirou pr´o Moucho con noxo e despois saíu a dar unha volta co can. Ámbolos dous remexeron na lama e, para cando tornaron, a nai bateu neles. O animal durmiu no curral e quedou sen lambe-la auga do caldo e, o neno acabou no baldo, enchoupado de xabón até o burato das orellas.
Nos días de calor e nos que a choiva afoga as rúas, a Marica vai mirando dende a xanela do seu cuarto, aos que camiñan como cangrexos para non tropezar e, sacúdese do silencio saudando a algún. De volta, bótalle atún á leituga e enche de leite o prato da gata. Prende a radio, sube o volume e espera até que soe o timbre. Non replica. Mastiga cos dedos a ensalada e ó terminar, deixa a louza no lavadoiro. Camiña a pasiños curtos o corredor, empurra a porta, apoia o bastón, senta na cama. Deita e déixase espertar.
Encollidos nos seus xeonllos, os irmáns míranse de esguello, pola tarde han ir ao río, pero mentres a nai non chegue, que han facer si a leña xa está partida e na tele non hai que ver.
Elena suspendida no balcón da casa da Angustia, coidándose de que a nai non a vexa rifar coas galiñas, invéntase auga correndo polo primeiro andar, abrindo o chan, escorréndose nas escaleiras, arrefriando o ar e afogando os ratos. A rapaza que ten prohibido saír da casa até que os pais veñan por ela, mira como os xemelgos tiran pedras ás ovellas do Lois e saltan dende o tellado do palleiro da Francisca.
Na de Adela, ás veces a Marica escoita o sopro dun fol e imaxina o vento que zoa na súa saia ata que por un milagre deses dos que fala o cura na misa, a ergue para danzar con ela. Segue entón, o Moucho apertando coa forza dun corazón neno e dálle ao teclado con toda a súa coraxe, sabe que a moza está na casa e aínda que non lle fale, hao querer.
Pero, din que o raposo no seu furto non aforra alento, e o Antón enchido como andaba do seu irmán, decidiu dunha ocasión, collérlle-la música e meterlla no cu. Esperou a noite, arrastrou o acordeón dende debaixo da cama e tentouno agochar no alpendre que está preto do pozo, mais saíulle o Moucho diante da de Angustia:
-Devólvemo!
-Vai foder!
E colleu o sacho e llo chimpou na cabeza. Entón, no tronzar do cranio, na de Angustia comezaron a botar berros cara a de Eladia; porén dende a de Adela, a alguén pareceulle escoitar o asubío de "te voy a hacer unos calzones"...
Bos días, Quebec
