Tres da mañá en cidade Acibeche, Iolanda fuma crack na carballeira do subconsciente dalgún cinéfilo retraído. Tres e media, anda Marica, a súa nai, dando voltas na cociña que, cargadiña de mexos non hai quen soñe nin faga o contrario e, os eucaliptos que plantou o langrán do seu cuñado, afóganlle as pedras do palleiro que lle deixou, por fogar, o seu Eladio. El, que a pesar do cheiro a viño acedo e a algunha que outra labazada, a ela queríaa e a Marica a el, que cando grolaban xuntos o tempo pasaba quentiño e a fame tiña outro gusto. Catro da mañá, no pafeto do Xaquín a coca sae dos calzóns do Xosé e aspírase entre caixas de cervexas ou por riba do mexadoiro, que nestas cousas as reservas son para as nenas boas que mollan as bragas por foder co amigo do cámara-mellor-amigo do cinéfilo retraído, por nome, Antón. Don Antón dende que lle deron o mestremateo, aos seus corenta anos cumpridos, por toda unha vida disque de traballo.
O dito, catro e media da mañá, don Don ri e oferta a súa caralla a quen lla queira, pero nin Lola nin Paulo están polo labor. As cinco e o madeiro, que non fuma, sae para botarlle unhas caladas fóra, que dentro non se pode, que os nevados desdebuxan o ambiente que ule a micras. Arden os castiñeiros no Outeiral, mais que non entre nin unha gota de lume na vila, que hai xente. Cinco e media... Imos deitármonos? Na túa ou na miña... Dis ti... Vidros azuis zoan no convento de tódolos venres, agás cando toca os sábados, no mesmo que se disparan bancos do tempo cheíños de buracos-neo-noir, seica algúns levan a bata da casa e outros, cando non os mesmos, agochan petos faltos de condóns e sobrados de linguas temperadas.
Seis, entre fusco e lusco un turista pérdese e remata no pube da Iolanda, que a hepatite cé a ten aí, pero ben, conxelada coma el. Seis e media, tranqui, que a vella non se dea conta.
O dito, catro e media da mañá, don Don ri e oferta a súa caralla a quen lla queira, pero nin Lola nin Paulo están polo labor. As cinco e o madeiro, que non fuma, sae para botarlle unhas caladas fóra, que dentro non se pode, que os nevados desdebuxan o ambiente que ule a micras. Arden os castiñeiros no Outeiral, mais que non entre nin unha gota de lume na vila, que hai xente. Cinco e media... Imos deitármonos? Na túa ou na miña... Dis ti... Vidros azuis zoan no convento de tódolos venres, agás cando toca os sábados, no mesmo que se disparan bancos do tempo cheíños de buracos-neo-noir, seica algúns levan a bata da casa e outros, cando non os mesmos, agochan petos faltos de condóns e sobrados de linguas temperadas.
Seis, entre fusco e lusco un turista pérdese e remata no pube da Iolanda, que a hepatite cé a ten aí, pero ben, conxelada coma el. Seis e media, tranqui, que a vella non se dea conta.
Bos amenceres, Compostela, e xenerosas festas...
