Devagar, cos pes descalzos,
mudo a pel aferrada ao corpo, esperando que a empurres cara o teu espírito,
a miña alma, centos de veces inmolada.
Afundida, máis no ar que na auga,
rogo por non sentir o son do meu respiro,
que van atrás túa, anacos do meu oxíxeno.
