Suicida

Non hai misterios na lama enchida de vermes, nin nas tripas do animal podre, nin nos cornos da godalla... Nada que preguntarse na noite que hoxe me trae novos silencios quentes. Hai pola contra, algo de fantástico na humanidade nosa, unhas ás de bolboretas ananas que non dan levantado as súas veas do chan que anciña o camiño. 

Nin hai iso, nin texto que encher na contra das fiestras que supura nindioses de valores proídos. Non hai escritas que falen tan claro como un espido diante do trono do apóstolo que chegou en pedra e non ardeu no lume do licor café.

Nada na fronte nin no lombo, e un pouco dun daquel d´acolá que se desvía do eixe dos aconteceres, para manterme esperta nestas horas. Mais e a pesares, ando aquí, a rabuña-la lingua afectada como está de si mesma.