Non mires os ollos da xente*

Levou unha sorte impostada que fai que dende o meu acocho non se vexa o que hai despois do estop. Detrás da face das persoas hai lamentos que se infartan nas beirarrúas mentres andan a facer jogging. As sombras de esparto dos corpos seminús aceléranse nas areas do Ancoradoiro, xustiño debaixo da idea de nós.

Se houbese unha lareira no medio do río que arrogante ardese teríaa mercado para branquea-lo sabor do que son as cousas das que non falo. O André esperta tarde da súa extensión para escribir unha carta a Odilia: Vou morrer, lle sinala entre aspas.

E a Odilia que non repara en exaxeracións, pensa que é de amor e corre detrás do André que aínda non se foi deste mundo:-Meu neno, e engáchao nos seus mamarios para darlle viño en vez de leite, que nos nosos anos é máis acaído.

Conserva o André case tódolos dentes e dúas ovellas e un castrón de cornos rachados no alto do tangaraño, por soberbio. Ten ela, dous vestidos de diario e unha saia con blusiña para os funerais. Saúdanse tódolos días, crúzanse na tendabar, cadanseu dende a súa beira. Regalan a dona un par de sorrisos lagarteiros e cando se descoidan, confunden os nenos con animais caseiros, que apaxar nos ombreiros sacan dun apuro.

Vai sempre a Odilia cargada de horta, os setes do mes pegadiña ao Barbaña, e no resto reparte na rúa Villar ovos, verzas e touciños.

-Teste que buscar un mozo, Odilia

-Pra que o hei querer?
-Pra que te manteña?
-Como a vosoutras!

E sae do bar do Manoel con máis pesos e dous cafés con gotas no espírito, un pola casa. E pensa en parar na de Eladio, por si vise o André.

Cóidase o home de pecha-lo curral, que non gusta de pasear pola noite no monte buscando o rabaño, que dunha ocasión o lobo case lle mata unha ovella e por riba, el que non levara a escopeta, veuse defendido do animal pola Odilia, que comezou a botarlle berros e lle tirou un pau.

-Que fas?
-Axudarche
-De onde ves?
-Non che importa

E apurados, ámbolos dous, marcharon cadanseu polo seu camiño a súa casa.

-Tes un pito?
-Pero, ti fumas?
-Non
-Queres un chupiño?

E saen xuntos da tendabar de Eladio, deixando a súa dona con sendas labazadas nas meixelas, que hai cousas que se non llelas contan non hai quen as crea. E antes de chegar a parte ningunha paran no monte e o André métella, bébedo como anda, entre as pernas, e a Odilia, déixase, que as soidades quentes teñen arroutos coma estes.

Logo disto, recóllense enchidos de augardente, cada un no seu niño.

Bos días, Dakar

*Si, o titulo roubeillo a Golpes Bajos