Paseniño

Coidouse o mozo de achegarse a ela paseniño. Vela rir era un milagre e por iso quedouse quedo até que pasou ao seguinte momento. 

-Que andas a mirar?

Diríalle que á filla da Lucía, pero non era aconsellable a sabidas de que o Euloxio andaba por ela dende o verán e estaba anoxado porque o escorrentou na festa do patrón.

Cando a Carolina naceu tiña os dentes coma os dunha coella, as unllas de galiña e nun dos seus ollos a meniña atravesaba en liña recta todo o iris, o que lle deu un bo desgusto a súa nai e a risa o seu pai. 

-So lle falta o rabo

Comentaba no bar do Lois e logo brindaba por ela, porque tiña claro que non a ía ter que vixiar, que ninguén a ía querer e que tería alguén para coidalo de vello. Porén trabucábase o de Cabeza de Vaca, co tempo o corpo da Carolina madurou serea de van cara arriba e afrodita ata os nocellos. Pasou que os beizos fixéronse máis grandes que os dentes, que as unllas esmaltaron e o vidro do ollo conxuraba o desexo dalgúns dos mozos da vila e da Odilia, aínda que ela dicir nunca o dixo.

Tiña quince anos, cando no martes de entroido, a nena baixando pola ribeira do río, deulle por mirar na auga e viu o que se lle pareceu un monstro xigante, tal susto se deu que marchou correndo e ao chegar a casa do Lisardo, chamouno. Tremía coma unha gatiña recentemente parida arrincada do teto da nai e, suaba tanto que as súas roupas volvéronselle pegañosas. 

Entón alí, no chan da cociña, antes da hora do xantar, palpoulle o cu, comeulle os xeonllos e o pescozo e deixouse rabuñar. Podería ter continuado, pero o Lisardo aguantouse, non sen antes lambela toda e comerlle a lingua. Pasara que tivera medo o mociño de non saber e por iso non tardou en ir a aprender o da Carme.

Na semana santa proíalle a alma enteira pola Carolina, pero a moza fuxía del coma dunha víbora, sen el entende-lo por que. E por riba, o Euloxio meteuse no medio, e andaron a hostias no campo do Ramón. Na tarde de corpus, a rapaza viña da casa dos seus tíos, polo camiño da Corga e parou diante da casa del e sorriulle.

Levaba unha saia azul e unha camisiña branca, notábaselle que non enchía o suxeitador e mentres el miraba nela, ela faláballe baixiño como con vergonza. Entón colleuna no colo e levouna ao seu dormitorio, arrodeuna coas súas pernas e apertouna contra si.

Boas lonxana Luanda