Hai un son pernicioso na súa forma de mirala, no aquel da botella de godello que se vai baleirando namentres ela fuxe de non incomodar nin a súa derme, nin o seu espírito. Trescentos seis segundos coas pernas agochadas na cadeira, sentindo os pantalóns alleos tan preto que lle suben o noxo á gorxa. Porén a moza responde ás insinuacións con cadencias ambiguas para non perde-la oportunidade daquel traballo, que valía a pena por non volver escoita-lo seu compañeiro amencer con aqueles gorgolexos. Atópase Rosa nesa liña invisíbel que hai entre dúas persoas, que as veces está feita de aramio e outras de algodón, espetando o seu sorriso contra a parede.
Disque algúns negocian os acenos propios co alter ego e así poden conmoverse cando en realidade andan conxelados, pero hainos como ela que tatexan si a linguaxe do músculo estase a premer coa faixa do que ás veces toca facer. Subir despois da cea ao cuarto, deixarse ir no degoiro adurmiñado, simula-la paixón e correrse no intre en que che están a dicir, que a pesar diso, non hai contrato.
Berrar entón, dende o interior e para dentro, para rebentar no costelar as engurras do si-mesma e evita-la fiestra e o caixón dos coitelos por non acabar cun corpo no chan, o de Rosa ou o del. Saír antes de amencer para agocha-la vergonza de quen crendo seren un arma, descóbrese feble no ollar do que se empaqueta entre as pernas; para revolvérense na lingua indesexable que lle está lambe-la alma do feminino.
Rosa sabe que non cabe fuxir e, sen posibilidade de asasina-lo momento, busca un recuncho cheo de luz, que a saque da imperturbable condición de puta, só por isto, porque esta noite, decidiu regala-lo abrigo da súa entidade a cambio de...
Boas tardes, Lisboa
