Canto se tarda en pelar unha cebola? Si a vida é pequena, igual non moito... Que ten para reservar a historia dunha cadela chea de contidos paralelos, deses que soñas cunha parte da fábrica da túa mente e dos que perdes cando o corpo deixa de moverse. Se eu me contase a min mesmo o que supón transportarse de diante para atrás e saca-lo conto da recámara, esa que non sabes que vai disparar cando os teus dedos alcanzan a falar por ti. Non hai cannabis que desenvolva da memoria o que non fixen pero sentín, os teus ollos no bordo do cristal do autobús esperando a que eu baixase a buscarte, a saborea-los teus beizos de marmelo e as orelliñas de rato agochadas no cabelo.
Coido que foder entre nós sería como afogar na chaqueta de coiro do papá, demasiado grande e máis que de pel, de plástico. Atrás do que non foi suceder, hai un relato que se despega dun cadro de pintadas de papel e brocha e, nos argumentos para organizarnos por riba do colchón hai un par de hostias, unha escrita do envés e outra envolvida en papel de fumar.
Hai tardes tan parvas que non se deberían tocar, non por non estragalas senón precisamente para mercalas e vomitalas no momento en que as cousas se dan. E de nada vale pensar en ti agora, cando quedaches dende o outono do noventa e oito, enterrada no soto de cando eu, o Pablo, espertei no cuarto de Santiago despois de cravarlla no cu. Podería ter tentado despedirme daquela falsa inocencia e non cubrir de néboa aquel recordo, pero non hai segredos tan poderosos como aqueles que se mostran a tercerías.
Laura non tardou en coñece-lo ocorrido por Gloria, que llelo contou o Andrés desexoso como estaba de desenvaiñar. Algo que por forza, non ía facer nin naquel curso nin para o seguinte. A moza que non durmía de amores dende que andaba por min, polo fillo do Xan de Congostro, decidiu naquel intre deixarme ir. E foise tanto que cheguei a Nova Inglaterra e alí casei coa Gloria que me seguira sen querer, amolada como estaba de saber que o Santiago a encornara co namorado da de Carballo.
No final do verán 1911 a Laura recibiu unha carta que lle leron; que ela apenas tiña aprendido a arrastrarse detrás do carro e por riba das medas. Nela lle descontaba os amores que puideron ter sido e lle daba os parabéns pola cuestión do casamento co Eladio. Non lle mentei aquela noite co Santiago nin dos murmurios sobre o pequeno que foi nacer setemesiño.
A Laura escoitouna unha vez, e logo varias máis en canto o fillo aprendeu a ler, até que soubo que a Gloria quedara viúva. Entón colleu o papel e foino enterrar diante do nicho dos meus avós, onde dende entón rezou un responso cada ano, polo meu aniversario.
