Globos e espiñas

Teño impreso no cartaz da cadea que levo colgada no pescozo, un ar do monte de onde son, un penedo no que tropecei aínda sendo nena; levo un segredo máis outro que llelos contei a Sofía e a Andrea despois dun par de cafés con gotas e, traio algunha sorpresa no corazón: E é que se me enganchan os comezos e non respondo dos intermezzi, e xa son as cinco e non me colleu o sono. Polo que se despois de volver tentar durmir me atopo a túa face na miña almofada vou cara a fiestra. 

Gardo unha lembranza que se me enreda noutra, nos días en que ti máis eu nos afastamos e no que ó final, acordaches facelo definitivamente. Na primeira miras os meus nocelos e murmuras o pequenos que son, disme que me has mercar unha pulseira para o esquerdo, de prata, ha ser. Na segunda, te-las dedas en sangue, partidas en anacos, respiras polo buraco da gorxa que che arrincou un dos enfermeiros do cero sesenta e un.

E entre un e outro, hai notas en amarelo, azul e branco, de Paula, túas, máis miñas. Entre nós as sortes fóronse esvaecendo e delas, queda no baño o último bote de colonia e a crema de afeitar, da nena as túas meixelas e como non, unha pulseiriña de prata no seu nocelo, e miñas, as veces, uns picos na gorxa mentres te bico a través do Eduardo.

Dende Galiza, que teñas doces soños, California