Cando esperto

Teño gañas de morder. A literatura social persoal mastígoa mal, así que o feito de propor accidentalmente o seguinte experimento, ten que ver cos vinte e oito, quince ou trinta e dous días que hai entre cada vez que desboto o sangue do meu corpo. Ás veces, como a maioría, cuestiónome a miña propia historia e outras, critico a das demais, pero o que máis fago ó longo do tempo é fuxir do espello que primeiro me devolveu unha nena de dentes de coello, logo unha adolescente con espiñas, máis tarde a da celulite arredor do embigo e hoxe as dobras de fío invisible no escote. E non teño lombo para aturarme emocionalmente, así que tampouco merco relatos sentimentais, grandes nin medianos. Na mesma, fun collendo o costume de coleccionar esbirros alleos, case todos laios e na espera de poder volver a tentalo. Seica levo unhas liñas ceibando o pensamento, pero tampouco iso me divide en partes suficientes como para non manterme en pé, e na tarde esta, na que engulo silencio a través dunha gorxa de espiño, decido entón contar cara atrás, uns sete días, máis ou menos. 

Así, no primeiro estou a escoitar como Paulo me repite por teléfono o xenial que sería que nos viramos ese martes, que pasarámo-la tarde xuntos. Podiamos quedar para xantar, insiste. E eu co corpo brando e a mente morna, explícolle que teño que ir a Coruña e que non me ven ben. Aínda así ó final vou e volvo e, todo queda nunha ensalada césar e en solombiños con patacas panadeiras. Logo o sexo da sesta, forzado por non dar tempo a face-la dixestión, vomitáseme nas tripas. Para as seis xa no meu cuarto, anoxada por non ter feito o que debía, bótome un a min mesma. 

A sombra de Gonzalo reapareceu ó día seguinte, ansioso de levar tres anos sen verme. Está máis de todo, calvo, gordo, engurrado; incluso o ton da súa voz cambiou, ten unha soberbia que non lla coñecía e con todo paréceme máis atractivo que cando de nenos morría detrás da Laura. Falamos moito e moi a présa e, prometémonos mutuamente un café, que chegou algún tempo despois e, que me soubo a bile. As lembranzas é o que deben ser, se quedaron no instituto déixaas estar, que alí ben che están. Pero el sen facer caso disto, tróuxome a fuxida do Lois da Ana, as pernas da Helena e o peido que se me escapara na clase de ximnasia e eu, escoito, ó tempo que debuxo na idea daquel home subido na estada, embebedado en cervexa e gabeando polo tellado. Naquel primeiro mércores, déixoo ir sen un bico tan sequera na meixela e desfágome do pensamento de saí-lo xoves da casa.

Pero a Laura chámame para que lle devolvese o cedé do Tamboril de folla de lata para que o visen os rapaces da súa clase, me di. Quedamos no Lerias sobre as sete, chego a tempo para olla-lo zodíaco da prensa e reporto as miñas inquedanzas, as que van xurdindo. Preciso, a pesar da vergoña polas horas, dun licor café, e para cando ela chega xa o bebín e o camareiro estame a traer un godello que me chispea en tódolos beizos. Achégolle o cedé que teño por riba da mesa, para non esquecerme e méteo no bolso sen mirar, como se realmente non viñera por iso. Non era e non tardou en espetarmo: Caso. Que me dis. Caso. Nora-boa. Caso, miña nai. 

O seguinte foi unha novela a medio construír, cun guión que mellorou co tempo, para a cuarta vez que o escoitaría, o filme xa tería cor. Logo, aquela tarde noite, brindamos tantas veces, que fun perdendo a conta dos viños, tanto que ó final quedei sen voda e non me falou até que ela e eu no funeral do Ramiro, tropezámonos no cemiterio. Non che sei, igual lle contei que o Paulo a tiña pequena ou igual non.

Sorprendentemente chego o venres ó traballo límpida de resaca. O Xaquín trae mala hostia e durante o café cuspe cara tódolos lados, a min tocoume o do proxecto Abril, e iso que levaba, ou cría eu, rematado dende facía semanas. Non teño dúbida de que non o leu enteiro e o de que o aceite ten que soar a líquido dourado, De ouro, comprendes? Pareceume unha estupidez por pouco orixinal. Ó saír, xa se lle pasara todo, polo que tivo o valor de pedirme que o levase o aeroporto. Chegamos para ver que o avión atrasárase, así que me convida a un café do que non teño gañas. A vinte minutos de entrar no embarque pregúntame pola Laura, limítome a dicirlle que a vira aí atrás. Dígocho, porque me preguntou por ti vai uns días. E a túa muller?, respondo. Ben, replícame incomodado e a medio entender. 

Para as nove do sábado collo a cadela e vou dar unha volta pequena que estou cansa. Chaman o Antón e Xavier, se quero ir o Fervor con eles, e a Ana cóntame que si sei quen se casa. Teño gañas de marchar a ningures, deixo que se perda a chamada de Paulo e volvo comigo baixo as sabas da miña cama. 

O sábado chégame cedo, sobre as cinco da mañá, releo tódalas mensaxes e tento bloquea-los sentimentos sen condicións. Lembro que quedou crema na neveira e sórboa sentada no sofá. Penso que o Lois a estar esperto: Ola moza, que fas? Pois, xa ves. Sinto, pero hoxe... A cadela revolveuse, sácoa para que non me monte unha e no móbil, durante o paseo, vexo a Silvia conectada.

Vente, anda, e nos rimos un pouco. Non é diso do que teño necesidade, e ela que o entende todo, deumo. Antes das sete xa me tiña recollido, non esperei a almorzar aínda a sabendas de que a ela dóelle. Escribo un grazas no espello do baño con carmín que sei que lle vai gustar e, saio. Despois de ducharme, non teño gañas de nada, paso páxinas dun libro sen lelo e escoito a Sheeran. Ás doce, xa tarde, penso en volver á cama, cando tocan no timbre. Abaixo no portal, empaquetado nunha chaqueta verde e abafado nunha bufanda, Paulo espera uns minutos. Sabe que o estou mirando. Téñoo alí diante respirando cara min. 

Porén o malo é que, moitas das veces, estou tan acolloada coa vida que polas mañás cando esperto, soño que aínda estou durmida, a aínda así... Regreso ó meu traballo, e é que che é luns.