Caligrafía

Debaixo da escaleira, atopei a bicicleta azul que me regalara o padriño nunha das veces que viñera dende Bos Aires. Eu sabía que a irmá aborrecíao polo da moneca do vestido feo que lle trouxo d´aló e porque lle tirara das orellas cando a viu darlle unha patada ó curmán. Ó papá non lle parecera ben pero deixouno estar. Porén polo Pilar, na poxa do carneiro, os dous irmáns leáronse de mala maneira. O pai do Camilo dixo que se non tiña cartos llos emprestaba, entón o meu decidiu que era tempo de facérlle-las contas ó arxentino e botouno da casa da avoa. Non volveu até o enterro do tío Eduardo que afogara ó caer ó encoro de Muiños. Escoitei que se tirara porque discutira coa muller sobre unha terra que lle cambiara ó patrón e seguín oíndo que a xogara e perdera. Aínda que co tempo souben que a cousa foi ben diferente, que o noso avó seica lla prometera, non descubrín o por que e nunca preguntei.

No faiado estaban gardadas de antes, as cartas del, as do meu padriño ó meu pai. Xa as tiña todas lidas. Gustábame aquela letra, escribía como don Fernando cando corrixía os deberes da catequese e, como o médico nas receitas, e aínda que a min non me saían tan ben no principio, logo co tempo fun aprendendo.

Cumpridos trece anos, a nai pediume un favor: escribirlle a carta na que, o finado do meu padriño, por fin lle pedía perdón ó papá.