Na que fora a casa onde nacera o meu pai, puxeron fai uns anos un banco. O seu director déixalle a calefacción posta ós beirarrúas que se agochan entre os caixeiros e as cadelas que levan amarradas os seus calzóns húmidos. Seica é un bo home, un deses que durme ben polas noites, no seu cadaleito de flanela, acordoado ós peidos da que foi, antes de finar dun cancro de mama, a súa muller nos últimos trinta e tres anos.
Pola mañá sobre as sete chega María. Ven no anpián dende Rabo de Galo, escoitando a cope media mareada pola calefacción. Leva un par de bolsas de grelos para vender o saír de limpar e, ten as mans conxeladas a pesar dos guantes de la, que mercou na feira o mércores pasado.
Antes de entrar sempre comproba que non quede ninguén, que un día levouse un susto cunha rapaza, que tivo que chamar á policía, que non se ía e, que por riba, comezou a berrarlle. Ela non entendía, nin lle facía falta, o que quería era que se largase de alí para poder marchar canto antes coa súa vida cara outro lado...
E hoxe... que seica volveron mexar na entrada e, menos mal que esas carnes de besta non deixaron máis merdas súas: A madre que os pariu quen os varrera...
Antes de entrar sempre comproba que non quede ninguén, que un día levouse un susto cunha rapaza, que tivo que chamar á policía, que non se ía e, que por riba, comezou a berrarlle. Ela non entendía, nin lle facía falta, o que quería era que se largase de alí para poder marchar canto antes coa súa vida cara outro lado...
E hoxe... que seica volveron mexar na entrada e, menos mal que esas carnes de besta non deixaron máis merdas súas: A madre que os pariu quen os varrera...
