Sacudida

Esta noite teño un conto dun home que lle explicou algunha vez a unha muller que de camiñar cara atrás o fixese coas luces postas, non fose que se dese de cu coa alma dalgún outro. O home que aprendeu a arrincar rosas con espiñas cando contaba con doce anos trala morte da nai no parto da súa irmá, díxolle que non cocese as patacas ó tempo que estivese a pensar no xantar do día seguinte. Que as cousas van en ringleiras a un e, que de adiantarse respirase antes, porque os folgos non están para consumirse nun intre que logo pódeselle sumar outro e converte-lo día nun baldo baleiro e é que, continuaba, detrás do sangue que consumen os anacos de cada un hai unha virtude que arrefría as ameazas de todos nós:-Ve aquela muller? Sinalando unha das mesas:

É xoves, no bar do mercado da praza de Abastos, un ano tralo outro, espera Carme para darlle ó seu matrimonio un reforzo acordoado no adulterio construído no sagrado día da ascensión. Pide un viño do Rosal e se pregunta que fai alí. Sabe que despois de vinte anos, hoxe rematou.  Ela mesma o descubriu na necrolóxica da prensa local, un luns pola mañá vai uns cinco meses, cando estaba a falar coas amigas do que subiran a pescada e o salmón, pero que ía facer ese día se non o que estaba a facer. Pediu outro viño, mirou de esguello á camareira e esta achegouse a ela: -Sabe que...

Mandouna calar e lle sinalou a copa. A moza sorriu e lle trouxo algo para picar: -Algo máis? Nada, dixo acenando a cabeza. Despois dun momento achegouse á barra:- Está pagado, adiantouse. Sorriulle e saíu cara o hotel. Entrou, pediu un cuarto e subiu. O home que tamén a recoñeceu, estrañouse pero so lle preguntou se precisaba algo máis: -Nada, volveu responder.

Paseou pola habitación, mirou pola fiestra, sacou o abrigo, sentouse na cadeira. Comezou a espirse, agochouse entre as sabas, chorou. Tentou amarse sen conseguilo, volveu chorar até que se deixou render polos soños.

Entón viuno naquel cuarto, na rúa saudando ó seu esposo e mirándoa a ela como o pillabán que era dende neno. Escoitouno rir e nas conversas do seu home que tamén o vía no bar do Caracás vendo o fútbol ou tomando uns viños na Raíña... e, volveuno a ver naquel lugar tantas veces como volveu.

E logo, continuou a falar o hosteleiro mentres lle cobraba, de onde é vostede? Daquí, pois onde nacín, xa non coñezo a ninguén... respondeu a muller.