Fóra

Que estas a facer? Comendo algo de queixo. E, iso? Licor café, queres? Pois un pouquiño non me viña mal. Non, do licor que fame non teño.

Vai frío de mañá no pazo dos Rubiás. Nin sequera na cociña o lume prende nos corpos, salvo nos deles que non parece que sintan o xeo pegado nos vidros das fiestras e da vaixela. As árbores non secan aínda que non chova en meses. Da impresión de que alguén anda a mexar nos lameiros para que non deixen de existir e para manter aquel lugar así, coma unha cunca de chocolate xa frío.

Tío? Si? Funa ver. A barbantesa? Si. E? Anda a morrer. Vaia, non aguantou. Parece que non. E que di Boyt? Non estaba, falei cunha das monxas. Rezarán por ela (sorrindo para si). Tamén.

O alento doutor Orl ule rico, a caramelo de toffee. A pesar da escuridade do cuarto e do frío, Els bota de menos o tempo en que a finada segunda muller del lle deixaba correr polos cuartos e no xardín, e lle daba a lambe-lo que quedaba nos cuncos onde facía a masa das roscas.

Pedín vela. E que pasou? Ó principio pareceron incomodarse, pero conteilles a túa historia e obrigadamente acompañada entrei; ó fin e o cabo parece que apenas lle quedan forzas.

Os tíos, nos últimos anos, durmían cada un na súa cama. Parece que ela precisaba un colchón máis duro que el non aguantou, así que sacaron as camas das curmás do seu cuarto e lle mercaron un novo colchón só para ela.

Cando entrei fixeime que tiña as pálpebras pegañentas. Contáronme que lles custara métela na cama, porque fuxía dela para durmir así como a viches, na postura da carballesa. Segundo me explicaron tentárono todo, pero nin os caldos nin as papas de fariña, o doutor no último, e por medo a que lles morrera ordenou darlle a comida crúa, herbas e carne, sen ningún condimento. Deixaba os vexetais e mastigaba a carne que primeiro a esgazaba cos dentes, logo chuspía xa desfeita, e dela, parte volvía a boca. Dicía un dos enfermeiros que daba noxo vela facer iso, a que lle sobraba acababa nun recuncho do cuarto, aguantaba alí, ata que co fedor non se paraba e entón algunha das limpadoras atopábaa e xe desfacía dela. Algún deixou caer que até a viran comela cos vermes.

E non saben de onde veu? Quen era? Si, parece que era filla dun fidalgo de Lugo que se suicidou sendo ela cativa, cando se soubo que a súa muller, a nai dela, fuxira cun mariñeiro portugués. E claro iso… Non, non, parece que os avós a coidaron ben, incluso chegárona a mandar a un colexio en Londres. Entón? Parece que casou mociña, porque eles tiñan medo de morrer e deixala soa. E el?  Quen, o marido? O final morreu tamén.

Cando a muller do psiquiatra faleceu doou os seus vestidos á parroquia. Ían repartilos entre as mulleres da aldea, porén Els chegou antes e aínda que non lle servían, llelos mercou todos. De nena devecía por eles e pensou que sería como ter atrapado no armario algo daqueles anos.

Pero nesa casa, todo foron infortunios... Matouno ela, ou iso creron cando o sacaron do río. Deus, meu!  Faltábanlle as pernas e os brazos. Pero o máis raro foi que cando o viu o forense parece que descubriu que o estómago estaba cheo de mel. Tanta había que ó médico aborreceuna. E logo diso, prendérona e despois de xulgala, ingresou no manicomio de San Rafael.

Cando o doutor subía a cazar, tódolos homes, incluído o pai de Els, acompañábano faltaban entre tres e catro días e cando volvían as mulleres rifaban con eles. A nena que estudaba na vila desexaba que chegase o domingo e velos pelexar. Facíano de veras e ó final, sempre acababa algún levándoas moi gordas.

E como acabou aquí? Parece que estivo un montón de anos internada, creo que lle entendín que uns dezasete ou dezaoito, ós dos manicomío lles deu pena e pensaron que xa non faría dano a ninguén, polo que lle deron a alta. Mercáronlle un billete de autobús e a deixaron na estación. Segundo os veciños cando a viches levaba uns días dando voltas, fuxindo da xente.

Co frío é máis difícil erguerse polas mañás, saír a fóra e agocharse no monte para dar un bico ó mozo, o fillo do zapateiro; pero se esperas a que quente igual fáiseche tarde. Hai un faiado cheo de cousas  que debuxan parte do que está por facer e creo que, un día destes, o tío vaino queimar todo.

Pero, a súa familia?, algún curmán haberá, e a casa? Un montón de pedras e madeira podre. Na barriga (lembrou)... coma un bolo recheo.

O tío sorriu e ofreceulle outro pouco de licor. Chamou a Bei para mandarlle preparar algo para os dous. Tamén lle contou que Els visitara á Galbana... E, como anda? preguntou o criado. Moi maliña, respondeulle.


Pola noite cando xa a moza durmía, de súpeto lle apareceu que o seu tío berraba no cuarto. Els, Els!!! Tío, que ocorre? Miña nena, anda a túa tía turrando por min, que sinto na gorxa como se dentro estivese cheo de mel.

*A M. Ferrín