Teño un cravo cravado na túa mesa
e, non é para non miralo senón para estudar a necesidade de que o falemos ou
decidamos si o deixamos así. O caso é que a punta non destaca moito xa que fai
un buraco pequeno, pero chega a molestar e por iso igual deberiamos pensar cal
sería o seguinte que imos facer, se arrincalo ou metelo máis fondo. A min non me
importa demasiado neste momento, aínda que no seu tempo si que che insistín polos
fillos, por si se puidesen danar. Pero agora que van sendo grandiños vena ben e
saben como evitala. Parece que o traxe que fixemos entre ámbolos dous disque esgazou
algo e, non sei se rachalo de todo ou darlle unha puntada. O de
coselo non me atrae moito xa que estou algo cansa pero se queres probamos un
tempo porén o de toda a vida si que non... Porque as puntas espetadas
nas almofadas non deixan durmir e arrincan bágoas dende os ouvidos, que se non
te coidas de vixiar e apoias a cabeza e os ombreiros poden secuestrarte os
pensamentos e, deixar as costas ó descuberto dunha punzada á traizón daquel que
onte me dixo que era meu e que eu era súa, en nome da canónica idea herdada do
vulgar entendemento sobre o amor engarzado nun sortilexio de ouro nun dedo máis
pequeno que o que entendemos sobre a posesión. Atreveríame a botar
as culpas fóra, pero iso sería mentir e non poderíamos avanzar no que hoxe me ocupa
que é responder cal debería ser a sentenza xusta para unha muller que se deixa
levar polo consentimento social e que, agora espera que lle rendan vasalaxe ás
feituras da mártir no cadaleito. Mais non as das vergonzas que rabuñan o cotiá
das padiolas, xa que vestimos roupas dende a nenez que prenderon
un encantamento no que chaman familia
que a converteu nun bloque de cemento madurado en area no que as lealdades
finxen superestruturas de defensa como niños debuxados na fe.
Entre a Limia e Compostela haiche un buraco, grande coma un mundo
