A ansiedade mastiga en min, por dentro e por fóra. Non se depila, nin tingue o pelo, a penas disimula o bigote e cepilla os dentes en menos dun minuto. Ponme de malahostia e non me deixa traballar, mira con desconfianza a que me está a cobra-las leitugas e o pan e, non responde ó saúdo no portal. Teño corenta anos máis dende que deixei de pensar no xesús que se espía na catequese, algo menos dos xogos de Marcos para coa miña irmá; non tantos veráns antes de que o cancro o sacase do medio. Hai tobogáns nas verbas dos que escoito que, me fan pensar nas miserias propias, no pouco que importa a data do meu aniversario, que nos acoros xa non ten que ver o termóstato da calefacción e, que a única batalla na que non me rendín é a que non me liberou de participar desta soidade. Ás veces me pregunto cal sería a patria que me faría tremer ou o amante polo que acoitelaría o meu corazón, incluso imaxino as tormentas na aldea como mares que axitan a miña insulsa existencia. E logo respiro ó meu redor, absorbo os delirios máis simpáticos e sorrío sen necesidade de colocarme detrás de ninguén, para mirarme e limpa-las lagañas diante do espello a un tempo que expulso a claustrogorafobia que vou sentindo coa idade:
Esa propia vida no meu país estéril, preocupada non polos fillos, senón pola herdanza.
Esa propia vida no meu país estéril, preocupada non polos fillos, senón pola herdanza.
