Colleu
o billete e non lle deu máis voltas, de todos modos non tiña moita importancia que
a viaxe fíxese unha parada en Barna e non en Baraxas, o que lle metía medo era
a chegada a Yaroslav dende
Moscú. Nunca estivera en Rusia e non tiña nin puta idea do idioma, o que
facilitaba pouco o camiño, pero León falara cun amigo que coñecera en Dresden e
este aceptara acompañala a cambio de pagar o gasto de coche e quince días no
piso de aluguer que lle buscara a empresa.
No
aeroporto catalán tomou un café cun bolo de crema e leu a prensa do domingo,
porque non había libre ningún periódico do día. Leu no horóscopo que os cáncer
tiñan sorte no ámbito sentimental, cunha sorpresa dunha antiga amizade e sen problemas
de saúde. Do diñeiro non mencionaba nada pero Lucía sabía que durante uns meses
ía ter que xestionar moi ben as nóminas.
Todo
foi ben até a capital, alí recoñeceu sen problemas ó amigo do seu amigo, aínda
que na foto do facebook tiña unha roupa máis lixeira e non embutido na de inverno, incluída
a parka verde , coa que a saudou. Bruno achegouse a ela, e ela lle respondeu cun
sorriso, para logo escoitar algo sobre o frío, a cidade e os taxis.
Deixouna
nun cuarto do hotel Cuba que daba a rúa dunha barriada ás aforas e
aínda que pequeno, estaba bastante ben. Na cea servíronlle unha sopa e despois
un guiso. Aínda que tiña fame, non lle entraron máis que unhas culleradas do
primeiro prato e un nada da carne. Despois subiu e quedouse durmida nada máis deitarse.
Pola mañá, almorzou o que non ceara e esperou polo Bruno, que chegou en taxi un
par de horas despois. Traía os billetes e meteu no coche a maleta da moza xunto cunha
bolsa del. Na estación a moza seguiuno e sentouse o seu lado. Volveuse
a quedar durmida e para cando espertou xa estaban en Yaroslavl. Ó chegar decidiron xantar alí antes de saír para a
cidade e logo tiraron das súas maletas ata o piso que lles buscara a empresa. O
chofer díxolles algo sobre o supermercado e o parque, ou iso lle pareceu a moza,
e deixounos media hora despois diante do portal dun edificio branco e rosa, de
cinco andares. Nel xa estaba a esperalos un home de bigote e pelo gris para
darlles as chaves. Subiron até o terceiro, entraron no piso e despois dun rápido
percorrido por el, desfixeron as maletas. Despois Lucía pediulles que a
desculpase e foi descansar ó seu cuarto. Bruno saíu co que lles alugara a
vivenda e non volveu até as oito. Traía con el varias bolsas de supermercado,
ordenounas na cociña preparou a cea. Mentres comían explicoulle que ó día
seguinte a acompañaría a oficina e que mentres estivera no traballo el xa
buscaría algo para facer.
O día
seguinte, a muller ergueuse sobre as sete da mañá, duchouse e fixo un café. O
non sentir ruído, media hora despois decidiu petar no cuarto do Bruno. Ninguén
respondeu polo que entrou e atopou o cuarto baleiro. Primeiro pensou que igual
estaba nalgún outro lugar do piso, pero nin viu nin escoitou nada, logo que tal
vez saíra e esperou uns quince minutos a que soase o timbre. O tempo pasou e alí non apareceu ninguén, decidiuse a
prende-lo ordenador e buscar entre os arquivos a dirección da empresa. Escribiuna nunha das
súas tarxetas e baixou a rúa pensando en como atoparía un taxi.
Non se
deu conta que se perdera até que chegou a unha praza e se sentou nun dos bancos
de pedra. Mirou arredor, non parecían as oito da mañá porque a noite non
acababa de abrir, comezou a temer por
ela, polos que a esperaban no traballo e polo Bruno e viñéronlle as gañas de chorar.
Parou cando cansou e se fixou no edificio que tiña en fronte, un teatro amarelo
e branco, e camiñou cara el como cara unha cova no medio do bosque. Dentro
chamou por alguén, buscou a cafetería e as máquinas expendedoras, despois de
facerse un café e roubar algo para enche-la barriga dispúxose a percorrelo. No
seu paseo por fin escoitou como se alguén borboriñase e alá foi na busca deles.
Subiu as escaleiras, repasou os palcos, mirou nos baños, nos bastidores, na
platea... Foi entrando en cada unha das pezas do lugar porén a conversa parecía
fuxir por algún oco. Aborrecida de persegui-las pegadas sentou nunha das
butacas e quedou durmida. Non pasara moito tempo cando espertou volvéndoos a
sentir, dándose de conta de que estaban a berrarse. Lucía pensouno un pouco, e
por pudor, decidiu quedar onde estaba. Pero
entón notou como a conversa non fuxía, senón que parecía achegarse e rodeala.
Escoitábaos como se estivesen nos corredores e logo parecían chegar dos
camerinos, incluso oíaos como saíndo das lámpadas do teito. A moza chamou unha
e outra vez por aquelas voces pero seguían sen responder.
Viñéronlle
as gañas de mexar e con bastante medo foi cara os baños, estaba a subi-las
bragas cando de súpeto, viuse en fronte dun home que parecía militar. Estábaa a
apuntar cun fusil e chuspía ó tempo que a ameazaba. Entón sorprendida e máis asustada,
Lucía berroulle o descubri-la bandeira no seu casco: Español? Es español? Ó home non pareceu que lle importase o que a
moza lle tentaba dicir e respondeulle cun Tira
para diante, fillodeputa!
Sen
entender, camiñou cara o escenario e sentouse nunha cadeira, tal como lle
indicou o soldado: Vaia cabrón!
repetía para si mentres achegaba un pito a boca. Lucía pensou que o home
estaría bébedo e que coa aquela luz tal vez non se estaba a dar conta do erro: Señor, non entendo, eu perdinme, igual,
vostede... Cala! E deulle unha hostia
que a deixou fóra de xogo por uns intres. Cando volveu en si, non viu a ninguén,
entón aproveitou para buscar a saída, pero cando estaba nun dos corredores
escoitou de novo a voz do soldado. Apurou o paso, pero o corredor non parecía
rematar, e despois cando pensaba que ía para a entrada, acababa no palco ou no
escenario. Esgotada pensou que cada vez estaba máis lonxe de fuxir e decidiu
deixar de camiñar.
E
entón diante dela o soldado de uniforme gris empurrouna cara os bastidores e
alí no cuarto dos actores apuntoulle á caluga. Cos ollos pechados pensou no
lonxe que estaba de ningunha parte, incluso de si mesma, un pensamento estúpido
sobre todo para aquela situación e entón deulle por sorrir. Sentiu como arma se
separaba da súa cabeza, incluso lle pareceu escoitar como os pasos daquel home
saian do cuarto e cunha pequena sensación de alivio, abriu os ollos.
Pero despois diso, sentiu
un arrepío cando de súpeto descubriuse nos espellos, a súa cara cambiara non
era súa, nin o corpo, nin as roupas tampouco. Lucía angustiada viuse igualiña
que o home que a perseguía, aínda que o uniforme parecía algo diferente, como
marrón. Fedía a mexo, a humidade, ó podre que lle saía dalgunhas partes
da pel. Nos petos tiña un par de coitelos, granadas de man e máis cousas que
non sabía moi ben para que servían, e, no lombo levaba colgado un fusil. Botou
entón a correr cara ningunha parte e escondeuse, esperando en silencio.
Escoitou
pasos por tódalas partes, máis que dun home, parecían mil, pero no cuarto so
entrou el. Ámbolos dous, un fronte o outro, miráronse e logo dispararon sen,
por suposto, saber por que...
