Sucede que estou a pensar, que hai un veleno compartido que vai dende o meu sexo até o meu cerebro, que fai por escoitar como os demais se defenden nos seus andares particulares e por verte cruza-la estrada co semáforo en vermello, fuxindo da miña mirada senvergonza, da negativa a esperar que te me adiantes cando falo e de esconderse no longo das miñas botas negras.
Porén as portas as teño pechadas e non escoito desexos alleos nin respondo ás expectativas dos que esperan que Halicia deixe as fiestras abertas con ánimo de fodela. Porque nesta altura as faíscas morren en folerpas de viño e sal e non queda espazo para liortas existenciais aínda que estean mergulladas nas sabas.
Engulidos os días na nada do que aquí acontece, sigo a decidir si enfermar de ti ou de min mesma. Coido que o sexo compartido ten o seu aquel, pero nos xogos solitarios deféndome ben e non arrisco sabores.
Disque no resón non se engaden verbas, pero sen embargo as veces aparecen. Igual que no meu espertar de domingo: nun cine cos meus propios subtítulos, aínda que case estou segura, que non escritos por min.
