Os peitos da transexual cruzaron a estrada diante de min. Non puiden evitar rir, até que os seus ollos se atoparon cos meus. Non parecían ofendidos, aínda que fixeron que me mordese os beizos, ó mesmo tempo que buscaba as súas extremas. Sen tempo de chegar ás mamilas, desapareceu dentro do portal da rúa Catarina, na altura en que os afroeuropeos se esconden do Majestic.
Non tiña gañas de durmir, así que baixei a mirar os vestidos de noiva da tenda que se vía dende a fiestra do meu cuarto, e esperei a que parase de chover. Levaba sen fumar uns doce anos e a primeira calada non me chistou, nin tampouco as seguintes. O segundo pito foi mellor. Para cando volvín a cama tiña un colocón de nicotina que me revolveu tanto as tripas que pensei en bebe-lo colutorio.
Cara as tres durmía e, o móbil comezou a soar preguntando polas notas sobre o proxecto da Lagoa das Carqueixas: -Pero, sabes que hora é? -Necesito os orzamentos -No caixón do medio, da mesa do Eladio, nunha das fundas de plástico -Non, alí non están -Mira ben, e non me chames máis, carallo!
Na boca, nicotina, menta e unha sensación de cadáver secuestrado. Volvín a saír, e volvín a prender outro pito, diante do escaparate. Quedeime cun vestido pistacho e pensei en cambiar o meu. Podería saír o luns despois de xantar e explicarlle a Manuel, que darlle polo cu a algunhas cousas era moi san. Tirei a caixa do tabaco, xa baleira, metinme na ducha e esperei a segunda chamada: -Que non está -Está, que cho digo eu -Que xa mirei
Na neveira, dúas barriñas de chocolate, un porto tawny e un ruby, whisky, vodka e gin en botelliñas de perfume. Catro euros por un sopro de corenta graos e algo menos pola metade. Levaba oito cincuenta cando escoitei berros fora. Tra-la fiestra a transexual discutía polo que parecía un servizo mal axustado. Non sei por que, pero sentín tanta coraxe que botei a correr escaleiras abaixo.
Na recepción o hostaleiro andaba a chama-la policía. Eu saín á beirarrúa, achegueime a eles e vin como o home chuspía nela. Case no mesmo intre, unha navalla saíu dalgún peto e cravóuselle no peito dereito.
Catro horas despois, cando pasaban das sete da mañá, remataba de explicarlle á policía, sobre todo, o que non vira. Xa no taxi, preguntei polo hospital. Non cría que a podería atopar, pero aínda así fun cara alá. Para a miña sorpresa, aínda non saíra do taxi cando me viu. Subiuse e indicou o nome da rúa, baixouse algo antes mentres lle explicaba o chofer que eu paraba no hotel Boavista.
Aquela mañá paseina durmindo. Para cando me erguín, o sol petaba nos cristais e as sabas estaban aforcando os meus nocelos. A hora da sesta, ducheime en auga fría, camiñei rúa abaixo e metinme na primeira confeitaria. Busquei o horóscopo na prensa e pensei na realidade propia, mentres mastigaba a francesinha.
Sobre as once da mañá do luns, decidín que o pistacho non embelecía a miña pel, pero que un rosado da tempada anterior, era perfecto. A saída da tenda, volvina ver, entraba co home co que discutira. Logo perdina na miña memoria ata uns anos despois, en que me pareceu que se cruzaba comigo na praza da Batalha.
Non tiña gañas de durmir, así que baixei a mirar os vestidos de noiva da tenda que se vía dende a fiestra do meu cuarto, e esperei a que parase de chover. Levaba sen fumar uns doce anos e a primeira calada non me chistou, nin tampouco as seguintes. O segundo pito foi mellor. Para cando volvín a cama tiña un colocón de nicotina que me revolveu tanto as tripas que pensei en bebe-lo colutorio.
Cara as tres durmía e, o móbil comezou a soar preguntando polas notas sobre o proxecto da Lagoa das Carqueixas: -Pero, sabes que hora é? -Necesito os orzamentos -No caixón do medio, da mesa do Eladio, nunha das fundas de plástico -Non, alí non están -Mira ben, e non me chames máis, carallo!
Na boca, nicotina, menta e unha sensación de cadáver secuestrado. Volvín a saír, e volvín a prender outro pito, diante do escaparate. Quedeime cun vestido pistacho e pensei en cambiar o meu. Podería saír o luns despois de xantar e explicarlle a Manuel, que darlle polo cu a algunhas cousas era moi san. Tirei a caixa do tabaco, xa baleira, metinme na ducha e esperei a segunda chamada: -Que non está -Está, que cho digo eu -Que xa mirei
Na neveira, dúas barriñas de chocolate, un porto tawny e un ruby, whisky, vodka e gin en botelliñas de perfume. Catro euros por un sopro de corenta graos e algo menos pola metade. Levaba oito cincuenta cando escoitei berros fora. Tra-la fiestra a transexual discutía polo que parecía un servizo mal axustado. Non sei por que, pero sentín tanta coraxe que botei a correr escaleiras abaixo.
Na recepción o hostaleiro andaba a chama-la policía. Eu saín á beirarrúa, achegueime a eles e vin como o home chuspía nela. Case no mesmo intre, unha navalla saíu dalgún peto e cravóuselle no peito dereito.
Catro horas despois, cando pasaban das sete da mañá, remataba de explicarlle á policía, sobre todo, o que non vira. Xa no taxi, preguntei polo hospital. Non cría que a podería atopar, pero aínda así fun cara alá. Para a miña sorpresa, aínda non saíra do taxi cando me viu. Subiuse e indicou o nome da rúa, baixouse algo antes mentres lle explicaba o chofer que eu paraba no hotel Boavista.
Aquela mañá paseina durmindo. Para cando me erguín, o sol petaba nos cristais e as sabas estaban aforcando os meus nocelos. A hora da sesta, ducheime en auga fría, camiñei rúa abaixo e metinme na primeira confeitaria. Busquei o horóscopo na prensa e pensei na realidade propia, mentres mastigaba a francesinha.
Sobre as once da mañá do luns, decidín que o pistacho non embelecía a miña pel, pero que un rosado da tempada anterior, era perfecto. A saída da tenda, volvina ver, entraba co home co que discutira. Logo perdina na miña memoria ata uns anos despois, en que me pareceu que se cruzaba comigo na praza da Batalha.
