Na vida ollei ás cousas con fixación. Como mirei no autobús a aquela muller fermosa que nacería no corenta e dous, mentres explicaba que na praza non había repolo, e á outra que tería uns cincuenta, que lle respondía que como estaba o Eladio, e á primeira que si que moi ben. E despois, como ó baixar fixeime no can, un cuarto e metade laranxa, e a súa dona, unha moza duns vinte e tantos, que levaba escrito nos ollos que ía, máis cedo que tarde, parir crías dalgún boi. E cara á estación, cando revisei a garabata azul e negra do comercial que camiñaba pasado todiño el ó ferro, os anteollos da garda de tráfico que bufaba ó do coche de diante da marquesiña e a minisaia de uniforme e os calcetíns beixes por debaixo dos xeonllos da moreniña de quince veráns.
Na sala de espera repasei os zapatos brillantes, os cascos brancos nas orellas, os pendentes e... a pantalla que anunciaba que para o de Coruña aínda quedaban vinte minutos. E fóra na vía dúas pregunteime, se dos que andaban a pisar a liña amarela habería algún que estivese a pensar en achegarse máis, se o alemán do bastón de peregrino ou a estudante das tres trenzas.
Pero, o máis xenial de tódolos mirares foi sempre o do reflexo nas fiestras do tren cando estaba a pasar polos túneles. E nel, o mellor de todo era que... tamén estaba eu.
