Na noite do tres de outubro, morreu o pai. A mamá xuntounos na cociña para explicárnolo e dicirnos que tiñamos que portarnos ben. Aquel día ata as once e media en que pecharon, vímolo, a medio agochar, na caixa. E despois eu volvino ver en soños, ou iso dixo a nai, que me escoitou murmurar, aínda que non me soubo explicar o que dixera. Pola mañá estivemos no tanatorio até as dúas. Entraba e saía xente, chuspindo pésames, salivando as meixelas, suando as mans. Logo na misa proéronme os pes, metidos naqueles zapatos, e os ollos, metidos naqueles pensamentos. Despois no cemiterio, os berros ecoaban como se quixesen chegar ó inferno.
Na mañá do sete de decembro Elisa regresaba do colexio e ó chegar á casa, a nai esperábaa. Quen che deixou colle-la chaqueta? Repetía mentres lle daba coa zapatilla no cu. Os berros da irmá resoaban por saír de alí, ó tempo que baixaba a cremalleira e tiraba a cazadora ó chan.
Antes do xantar, a zamarra estaba de volta na percha do armario dos pais e non volveu saír até case chegada a primavera. Neses días, non sei como pero, a chaqueta gris regresou a Elisa e, desta vez, quedou no armario dela até que rematou o inverno seguinte. Logo, cando xa non ulía ó papá, herdeina eu.
