Polo San Pedro soan silencios no campo da festa. As doce da mañá, miro o lugar onde estaban a barraca das barcas que empurraba o portugués, a baiuca do algodón de azucre e das garapiñadas, as mesas onde servían polbo os de Xinzo... Non queda nin un bloque do palco da música, nin os bailes, nin os nenos correndo detrás das nenas, nin o pasarrúas a hora do vermú. Neste século vinteún, non queda pólvora coa que rebentar o corazón dos que dormen no cemiterio.
Entre a Limia e Compostela haiche un buraco, grande coma un mundo
