Reducidas as conclusións, non esperei máis, mandeino ó carallo. Que importaba, xa o que dixeran, non tiña dereito a nada. A lexítima volatilizárase nas últimas inversións do meu pai así, que nada, a foderse. Por suposto que non podía asumir a débeda para salvar a casa e tampouco podía fuxir de alí, non coñecía outro lugar que aquel. O sagrado e un espazo pequeno. Se mo preguntas a min, o que queda do cuarto de Adela. A miña historia ocorreu moito despois da noite en que o Xoán se despedise da Carme no porto de Cádiz e algo antes de que morrera o Roberto. Ninguén se explica que o levou a saltar dende o penedo, tampouco por que a Rosa lle deu por lavarlle o pescozo, estando el xacente, antes de sepultalo no nicho do seu sogro.
Na lúa seguinte achegueime a casa da Otilia e lle preguntei polos novos donos, dixo que chegarían a media mañá. E alí estaba suplicando un lugar entre eles, daba igual cal. O do can ou o da puta, a mandar. Don Lois decidíu que fose animal e me deixou durmir no cuarto da Adela, daquela algo máis acedo. Isto polo tempo en que o Ignacio se despachou de mariño e a Laura empreñou do sobriño do cura. E para ser o criado había que ter lombo, pero no meu caso, ademais cu.
O señor Lois non gustaba da muller, aínda que a que tiña lle dera sete fillos, un despois doutro. Salvo dous, que chegaron na mesma bolsa. E sen contar a metade que chegou morta, polo sexto ano. Isto foi cando o Camilo mercou as terras dos Sotos e a Edelmira casou co Amancio, a pesar da Rosana.
O meu cuarto suaba a home dobre, un enrabiado, outro vexado. O primeiro aprendeu a cargar os sacos, a picar a leña, a darlle de comer os porcos, o segundo a mandar nel. Foi no tempo en que a Sara recibiu a malleira do pai por deixar morrer o xato ou a Manola cambiou o vestido de voda polos libros dos nenos.
Os meses pasaron e mais tempo... Os fillos deixaron de selo e marcharon, e elas floreceron inevitábelmente en nais. A dona podreceu no nicho dos esposos e aqueles dous homes, no meu cuarto.
