Imos pechar! Escoitou atrás, mentres camiñaba cara o cuarto da pensión París. Tamén ouviu como os homes andaban a raspar o xeo das caixas de peixe. Tes lume?, pareceulle entender ó mozo que se lle cruzou nas escaleiras. Será capullo!, volveu sentir pouco despois. Subindo Enterrúas, esperou a que as mulleres o alcanzasen e limitouse a botarlles un ollo. Un, para cada unha. Elas, non o viron cómplices da súa propia conversa e envolvidas nas súas bufandas de camomila. Deixou o calexón da igrexa para virar cara o río, pero antes de chegar a el, caeu na conta de que esquecera a bolsa. Fodido, deu a volta pola costa do Porto. Ó tempo remexeu no peto na busca do tabaco, colleu o chisqueiro e prendeu un pito.
As luvas dun dos mozos, quedaran no posto da peixeira de Carpazás, parecían novas. Decidiuse a collelas, aínda que estaban molladas e, seguiu. Diante dos cristais, a reixa a medio baixar non impediu que petase neles. A muller que estaba a levantar as cadeiras sobre as mesas asustouse e un home saíu da cociña co seu berro. A bolsa, non? Espetoulle anoxado. Que pouca merda! Volveu a chuspir, namentres subía os ferros para non dar coa cabeza. Deulla. Recolleuse na súa sombra e apurouse. Parou para prender outro cigarro e non fixo caso do gato que andaba a mendigarse. No portal dous rapaces, que se estaban a lear entre herbas, botaron a correr ó sentilo empurrar a fechadura. Subiu os trinta e sete chanzos e arrastrou a porta. Empuxouse ó interior, tirou o abrigo e deixouse caer no váter. Pulsou na cisterna, abriu a billa e quentou as mans. Na cociña prendeu o fogón, colleu a tixola e bautizouna co aceite. O sal gordo, o pirixel no vaso con auga e o peixe sen tripas berraron por riba do lume, fora dos seus pensamentos.
Entre a Limia e Compostela haiche un buraco, grande coma un mundo
