A primeira escaleira de caracol, a que chegaba ó primeiro andar, pretendía obedecer á nai. A segunda, cumpríalle ó xefe e deixábaa a un chanzo da historia allea. A terceira abríase a un balcón: Só se observaba a si mesma. Xa de nena marcou a dentadas a súa liberdade, disimulándoa logo na escola. Superando os dezaseis, desprazou os seus intereses e non tivo motivos para aceptar as propostas dos compañeiros, incomodando así, ó superior.
Nas liñas da man dispérsanse algúns buracos mentres, camiña cara abaixo. Na última escaleira o pasamáns está sinalado. Cada marca, unha negación. Despachou a ansiedade cando as pasou todas a limpo e puido relelas todas seguidas.
Primeiro na noite, antes de consumirse na morte do seu pai. Logo no lume, despois dun amor agochado. Por fin, na música dos que se falan así mesmos, como antes outros falaron con Deus.
derrubarme en lus,
esvaerme no aire
que ti vas beber,
ser o teu rastro, ser
teu eco perdido
e, cuase, non ser.
Díaz Castro, Noite do Mundo
