Esse est sentiri

...dende o útero materno [...],envoltos nesta mortalla [...], 
nacemos buscando unha sepultura*

Na noite do día vintesete decidíronse dúas cousas, o meu nacemento e a miña morte, ámbalas dúas para o día seguinte. Non foi moi doado prescindir de argumentos para enfrontarse ó segundo feito, aínda ben, aceptouse ó inevitable. Mais defendeuse a súa mobilidade no tempo e no espazo. 

En canto ó primeiro, elixiuse tres décadas posteriores como as máis interesantes, en concreto unha tarde do vinteún de setembro. En canto ó espazo, o leito propio no lugar de residencia, a poder ser acompañada polo amante de quenda. Prescindíase de nai aínda que, se sobreentendía o agradecemento por me parir. 

A pesar das miñas explicacións, máis ou menos intelixentes, o embaixador de tan grave noticia non se retractou e avisou: Mañá veño por ti.

O apurado da empresa colleume a traizón, non daba tempo a cirios, nin a combates carnais, pouco suxerintes naqueles momentos. Tampouco parecía apetecíbel percorrer o camiño cara atrás até a Baixa Limia, co que chovía e sen xente a quen despedir máis que aquela coa que ía, de forma mediata, compartir pedras e buracos. 

Cunhas horas por diante, e con nada extraordinario que facer, decidín mandar algúns wasaps, poñer o lava-vaixelas, baixar un anime na internet e ve-lo telexornal. A existencia propia motivada transfire auto-mensaxes de inescusábel transcendencia para os que non nos coñecen: A ameaza da morte é un contínuum que irresponsablemente xustifica a vida allea.

Entón pensei se era a miña vida a que irremediabelmente se consumía, cantas vidas resilientes se podían xustificar? Apenas ningunha, esa foi a miña conclusión.

Logo, volveuse contra min unha nova reflexión: A percepción da propia finitude responde á reacción da supervivencia e como tal, a un sentimento individualista da mesma. Como proba, a de que a soa idea de ser enterrada en fosa común aterrábame, case tanto como a mesma morte, e coma a min, supoño que a máis de un.

Entón, para que me entenda a min mesma: A miña morte fainos superviventes a eles, isto é, en vez de chorar, mañá deberían ter boas razóns para rir. Salvo que a súa percepción da morte sexa que se están a perder algo ben bo. Neste último caso os suicidas deberían ser heroes e polo tanto, condecorados polo valor mostrado ou no seu defecto, facelos santos.

Nestas reflexións andaba, cando quedei durmida e non foi até que a mesma Parca me espertou, que me din conta: Vaia co pouco tempo que me deches e por riba durmino. A señora que non estaba para brincadeiras, lembroume a miña posición e esperou no salón.

Teño unha dúbida, berreille dende o cuarto, mentres me estaba a cambiar. Cal? De tódalas certezas, cal xustifica a inexistencia?

*John Donne