Caída libre

Tras berrarlle, Amelia saíu do cuarto sen expor outro argumento que porque si, e con iso e co que se quedou. Colleu unha cadeira, subiu á fiestra e tirouse. Ó tempo que baixaba pensou na tortilla que ía facer co seu corpo, pero xa era tarde, así que pechou os ollos.

Non me arrepentín, como dixo o párroco, por unha cuestión de pecado, se non porque quizabes debería ter escollido outra maneira. Seguro que outros o pensaron antes ca min, pero xa estaba feito. O que nunca ninguén pensou, e eu tampouco, foi a situación na que me vin enredado, o que pasaría a continuación: a entrada nun bucle que non daba pechado.

Lito estaba no balcón da súa casa, a nai mandáralle colga-la roupa e viu como o seu veciño do cuarto voaba. Suspendido no ar, preguntouse primeiro quen era e, logo, logo en nada.

Silvia, estaba facendo os deberes, o inglés non era o que mellor se lle daba, pero o último exame sorpresa suspendérao e o seu pai avisáraa moi ben: non habería acampada. Molly era unha rapaza que falaba con monkeys e, aínda que ningún deles lle respondía si construían frases para diferenciar a parte condicionada da futurible ou por algunha outra razón, a pesar diso, Silvia os escoitaba entre as liñas do texto.

Os regos que se constrúen entre a vida e a morte non se deben parecer a este inferno de estar enganchado a ningures. Ver a Silvia illada do meu inretorno resultou paradoxo. Por un lado, para ela podería non ser importante a escena do meu sacrificio, incluso desagradábel; por outro, como manterse allea a un acontecemento singular como o meu, ó: eu estaba alí, eu vino.

O espectacular do caso, aquela guinda, o fenómeno non previsto: a chegada a ningunha parte. Lito, que seguía absorto na miña caída, atrapando as roupas da súa familia nas pinzas, Silvia que condicionaba e Manoel que cociñaba uns canelóns  para tres.

Sobre as dúas chegaría Ana e entre esa hora e as e media, xa terían comezado a sorber a bechamel. Ela, el e mailo can. Apenas un ola e un está rico, e para o sofá. Supoñedes ben se vos estades a preguntar polo can: sentiume entre o andar terceiro e o segundo e esperou a que chegase a súa altura. Miroume, con esa cara: a do animal do que vai vestido (e espido, por suposto). Aínda que marchou antes de que eu pasase ó seguinte andar. Soáralles o timbre. Non era hora, así que é de suporse que sería algún comercial ou o carteiro: vai saber.

Coincidín no tempo, que non no espazo, co voo dun paxaro. Vino ó lonxe e pensei: vaise espetar. Curiosa percepción do outro, proxección de min mesmo, naquela situación. Preocupado polo final da pomba, que eu andaba a ficcionar, tentei buscarlle unha solución: o coxín do sofá da vella do baixo, unhas ás de avión, as mans de Lois, o do quiosco. Nesa andaba, cando comecei a escoitar unha especie de motor polo oído dereito. Parecía de motocicleta. Entón, xirei a cabeza e, por riba de min, disparouse o meu propio abismo.