Tiranías

O amor livre -isso notei eu lá entre os anarquistas- foi sempre uma teoria muito querida dos impotenes e dos onanistas.
-E às mulheres, ao que parece...*


Fai algún lustro que non estorba a ninguén, que xestiona a liberdade propia no separado. Sobrevive as primaveras no seu apartamento de aluguer no barrio de Vichita e, adormece nos invernos, ancheando as cadeiras e pulindo o estilo da que quixo-quer ser.

Ela cobra a nómina os días vintenove e esa mesma tarde, estea como estea o día, vai chupar un xeado de moras e bombón á Ibense. Camiña da oficina ó sofá do seu salón, os douscentos trinta pasos necesarios. Érguese igual que se mete na cama, sen ansia  e, as veces para saír, pon a camiseta sen suxeitador (pola dor no lombo): Total polas mamilas... (ninguén llas vai mirar)

Semella que perdeu a emoción da anguria no despacho do psiquiatra, pero aínda que axudada, foi tempo despois. Cambiouna non por aquel, nin por aquela, nin moito menos, por aquilo, senón polo nada. E cando alguén lle pregunta: Coma sempre, grazas

E sempre pasa moi rápido. A pesar de que cada mediamañán, o café negro aspira a apurar os desexos de alongar a ladaíña. Sen ter que reescribir as lagoas do divagar da memoria, a muller desespera nas ondas axustadas á liña da praia.

Núa diante de si mesma, conta os espazos  no momento da sesta, entre unha e a outra verba. Esas que se falan entre elas, a do corpo e a do ser. E despois de novo o nada.

E co chegar a noite, ó punto en que non existir non ten importancia e que a perda dos outros, tampouco; procura por respirar nunha botella baleira e decide que non ulir é algo así como emprestarse á pel recén chegada do outro, daquel que non se ten.

Para ó fin, despedirse de si unha e outra vez, afogar heterónimos e mesturarse cos silencios de forma permanente e absoluta.

*Pessoa, O banqueiro anarquista