O sancristán

Andaban, a respirar o alento do cadáver, un detrás do outro. Agás Nela, que preferiu aproveitar os zapatos e bicarlle ó peto dereito da chaqueta do morto. Buaa, que asco! berrou Antón, e deixou caer o coitelo que se lle cravou na garabata ó morto. Deus! Que fas? dixo Manuel que sentiu afogarse coa calor da cociña de ferro e, na mirada de Paulo, os ollos do demo.  Non tes presa, non? dirixíndose á muller que andaba a remexer no cuarto. 

Non imos perder a viaxe, respondeu entre risos. A Xerardo íanselle inchando os collóns. Fagamos o cálculo. De que? Do que lle temos que cobrar. Pero, si  xa estaba  feito! sorprendida. Xa, pero pensándoo, non cambia nada. Vale, pero... Cala! esixiron dous dos sicarios.

Paulo achegouse e colleu a cabeza do home. Xerardo trouxo un tallo. Nela foi buscar un machado ó coche. Pola súa conta, Manuel foi enchendo dous cubos de auga, un deles con xabón e lixivia. Dádelle uns guantes!

Xa, falou Antón -á vez que, sentado na cama do defunto, prendía un pito-. Marchamos! E nese momento diante deles -como saídos do inferno-, atopáronse, abrindo a cancela, co señor cura e a muller da garda civil.