Andaban, a
respirar o alento do cadáver, un detrás do outro. Agás Nela, que preferiu
aproveitar os zapatos e bicarlle ó peto dereito da chaqueta do morto. Buaa, que asco! berrou Antón, e deixou
caer o coitelo que se lle cravou na garabata ó morto. Deus! Que fas? dixo
Manuel que sentiu afogarse coa calor da cociña de ferro e, na mirada de Paulo,
os ollos do demo. Non tes presa, non? dirixíndose á muller
que andaba a remexer no cuarto.
Non imos perder a viaxe, respondeu entre risos. A Xerardo
íanselle inchando os collóns. Fagamos o
cálculo. De que? Do que lle temos que cobrar. Pero, si
xa estaba feito! sorprendida.
Xa, pero pensándoo, non cambia nada.
Vale, pero... Cala! esixiron dous dos sicarios.
Paulo
achegouse e colleu a cabeza do home. Xerardo trouxo un tallo. Nela foi buscar
un machado ó coche. Pola súa conta, Manuel foi enchendo dous cubos de auga, un
deles con xabón e lixivia. Dádelle uns
guantes!
Xa, falou Antón -á vez que, sentado na cama do defunto, prendía
un pito-. Marchamos! E nese momento diante deles -como saídos do inferno-,
atopáronse, abrindo a cancela, co señor cura e a muller da garda civil.