Six colleu o cadáver do seu fillo e botouno no crematorio. Recolleu as cinzas na caixa do correo e levoullas a Friday para que as mesturase coas dos outros. Mentres ela facía o seu, el botoulle un grolo a botella de godello e esperou a que se esvaecese a néboa. Sacou a escopeta e baixou a rúa. Detrás da primeira ruela, un can ouveaba e no terceiro alumeaba aínda o bar. Entrou fuxindo da noite e pediu un licor: Síntoo. Van tres, respondeu sen aflixirse. Non hai maneira, incidiu. Xa chegará.
Fox non foi quen de replicarlle e devolveullo con outro vasiño de licor. Saíu sobre as dúas e chegou a casa trece minutos despois. A muller xa estaba na cama e el decidiu durmir no outro cuarto. Varios nenos comezaron a subir polas súas pernas e se achegaron a súa face. Un incluso tentou meterse no seu nariz. Six asustado pensou en agarra-la escopeta e dispararlles pero non se moveu. Os ananos comezaron a falar entre eles, o principio non os entendía pero pouco a pouco sentiu que podía interpretalos.
Víchelo vello? Anda todo magoado. Seica nos fai febles e non duramos máis dunha semana. Iso ti, que eu finei no primeiro día. Ten pena por nós. Pobriño. Non, tena por el. Dillo. E riron.
A noite seguinte, Friday pediulle que volvese cedo que tiña a pescada no forno. Pouco lle importou, pediu dous vasiños de licor e contoulle a Fox o soño dos nenos: Subían todos por min. Debes deixar de pensar niso ou vaste volver tolo. Marchou de alí e tentou entrar no dormitorio sen facer ruído, pero cando estaba xa dentro decidiu volver o outro. Aínda non pechara os ollos cando os pequenos apareceron. Non tardaron en beliscarlle nas meixelas, nas pernas e no lombo.
Non parece morto? Non. Mira que rubio. Si. Tíralle do ouvido, ou mellor bérralle nel. Non parece que lle doia moito. Mórdelle no polgar. Asustadiño, meu. Ten medo por nós. Non. Fálallo.
Friday achegouse sobre as catro da mañá: Que fas, meu amor? Por non espertarte. Estás suando? Anda imos. E sen chistar recolleuse entre as sabas canónicas do seu dormitorio. Despois daquilo non volveu o cuarto, nin cando a sogra o ocupou aqueles días pola Pascua, nin cando o sobriño veu traballar na mina ata que aburriu e emigrou.
Unha tarde, no funeral de Green, coincidiu con Fox e este lle preguntou polos nenos: Non, se me seguiron. Como dis? Viñeron atrás. E? Friday espantounos. Como? Unha noite colleu a cinza dos nenos e me dixo:
-Estou pensando
-O que
-En cambia-lo cuarto pequeno
E trouxo un sofá-cama, unha televisión e unha alfombra novos. E a cinza? Nun estante. Nun estante? Do trasteiro.
Fox non foi quen de replicarlle e devolveullo con outro vasiño de licor. Saíu sobre as dúas e chegou a casa trece minutos despois. A muller xa estaba na cama e el decidiu durmir no outro cuarto. Varios nenos comezaron a subir polas súas pernas e se achegaron a súa face. Un incluso tentou meterse no seu nariz. Six asustado pensou en agarra-la escopeta e dispararlles pero non se moveu. Os ananos comezaron a falar entre eles, o principio non os entendía pero pouco a pouco sentiu que podía interpretalos.
Víchelo vello? Anda todo magoado. Seica nos fai febles e non duramos máis dunha semana. Iso ti, que eu finei no primeiro día. Ten pena por nós. Pobriño. Non, tena por el. Dillo. E riron.
A noite seguinte, Friday pediulle que volvese cedo que tiña a pescada no forno. Pouco lle importou, pediu dous vasiños de licor e contoulle a Fox o soño dos nenos: Subían todos por min. Debes deixar de pensar niso ou vaste volver tolo. Marchou de alí e tentou entrar no dormitorio sen facer ruído, pero cando estaba xa dentro decidiu volver o outro. Aínda non pechara os ollos cando os pequenos apareceron. Non tardaron en beliscarlle nas meixelas, nas pernas e no lombo.
Non parece morto? Non. Mira que rubio. Si. Tíralle do ouvido, ou mellor bérralle nel. Non parece que lle doia moito. Mórdelle no polgar. Asustadiño, meu. Ten medo por nós. Non. Fálallo.
Friday achegouse sobre as catro da mañá: Que fas, meu amor? Por non espertarte. Estás suando? Anda imos. E sen chistar recolleuse entre as sabas canónicas do seu dormitorio. Despois daquilo non volveu o cuarto, nin cando a sogra o ocupou aqueles días pola Pascua, nin cando o sobriño veu traballar na mina ata que aburriu e emigrou.
Unha tarde, no funeral de Green, coincidiu con Fox e este lle preguntou polos nenos: Non, se me seguiron. Como dis? Viñeron atrás. E? Friday espantounos. Como? Unha noite colleu a cinza dos nenos e me dixo:
-Estou pensando
-O que
-En cambia-lo cuarto pequeno
E trouxo un sofá-cama, unha televisión e unha alfombra novos. E a cinza? Nun estante. Nun estante? Do trasteiro.
